حسین محرم سال هزاروسیصدوچهلوپنج در خانوادهای متدین در روستای دولتآباد دامغان به دنیا آمد. دوران تحصیل را تا اخذ دیپلم با نمرات عالی پشت سر گذاشت.
حسین در تیراندازی مهارت فوق العادهای داشت که زبانزد عام و خاص بود. پدربزرگ عارفمسلکش تاثیر بهسزایی در خلقوخوی او گذاشته بود. مردم روستا خاطرات شگفتی از این پدربزرگ متدین به خاطر دارند. ادامه مطلب
آخرین روز فروردین سال هزاروسیصدوچهلوهشت بود که خدا سیدجعفر را به آقابزرگ و ساداتبیگم بخشید. بچه را که به دست ساداتبیگم دادند، یادش افتاد که قالیچهای را نذر اسبهای تعزیۀ محرم کرده است. لبخندی زد و پسرکش را بوسید بعد هم کنارش خواباند و از ایمان و عشق امام حسین(ع) در گوشش نغمهها خواند.
حسن فرزند احمد، دهم آبان هزاروسیصدوچهلوسه در روستای کبوترخان بهدنیا آمد. بعد از مدتی بهاتفاق خانواده به شهر دامغان عزیمت کرد. تحصیلات خود را تا پایان دورۀ راهنمایی با موفقیت پشتسر گذاشت و وارد دبیرستان شد.
پنجمین روز اولین ماه سرد زمستان سال هزاروسیصدوپنجاهویک، چراغ خانۀ گلمحمد با تولد رمضان، روشن شد. اشک شوق در چشمان پدر و مادر حلقه زد. لبهایشان شکرگزار خداوند بود و دلهایشان سرشار از شادی و شور.رمضان در آغوش گرم مادر و سایهسار مهربانی پدر، در هوای لطیف و پاک روستا بالید و پا به دبستان گذاشت. کودکی بیش نبود که انقلاب اسلامی به پیروزی رسید و در فاصلۀ زمانی کوتاه بعد از انقلاب، هجمۀ متجاوزان به میهن اسلامی ایران آغاز شد.
روستای کویری قاسمآباد چند سالی بود که با همت و تلاش و دارایی اندک مردم باصفایش و قناعت استاد سیدجواد بنا با خانههای گلی و فرسوده از بادهای کویری، خداحافظی کرده بود.
نظم و پاکیزگی آقاسیدجواد بر همگان روستا اثبات شده بود. چرخ روزگار میچرخید و زندگی آقاسیدجواد هم. شهریورماه سال چهلوشش، بیست روزی در روستای حسنآباد جا خوش کرده بود که سیدحسین پا به دنیای آقاسیدجواد و شهربانو خانم گذاشت.
شهربانو که زن پاک و باایمانی بود، زمزمه کلام حق را در گوش سیدحسین نجوا میکرد تا با عشق به معبود و چهارده معصوم(ع) گوشت و خونش الفتی گیرد و رشد کند.
حضور این خاندان بزرگ و عالم، مایه آبروی این شهر و مردمش بوده و است. مرامشان یاری خلق و کسب رضای خالق میباشد؛ با پیشینهای به اندازه حافظه گذشتگان تا اکنون. اهل پرهیز و زهد بود؛ چنانکه آوازه جوانمردی و زهدشان، زبانبهزبان گشت و سینه به سینه حفظ شد و در جان مردم شهرمان خانه کرد. سرای آنان، جایگاه فروتنی، مهربانی و برادری بود تا امروز که ما با فرزندی از این خاندان به نام آقا سیدمحمود آشنا باشیم. کسی که به حرمت اجدادش خانهاش را با آبرو و صفای دل، مأمن مردم شهر کرده است. طعم خوش مهماننوازی و بیتکلفی، بخشش و وفای به عهد و رازداریاش بر ذائقه تمام مردم شهر، خوش نشست. آقاسیدمحمود استاد حوزه و دانشگاه و امام جمعه و جماعت شهر است و پدری مهربان برای فرزندان، در کنار خانم امینیان که در مادری و اخلاص و مردپروری گوی سبقت را از بیشمار زنان ربوده است.
هجدهمین روز شهریورماه سال هزاروسیصدوچهلوپنج روستای حاجیآباد بستجان دامغان شاهد رویش جوانۀ وجودش بود. در خانوادۀ متدین، مذهبی و زحمتکش آقا محمدحسین و در فضای ساده و صمیمی روستا بالید و قد کشید.دوران شیرین خردسالیاش از میان مزرعه، باغ و در و دشت گذشت و پای به دوران نوجوانی نهاد. در عین تحصیل درس، پایش به بسیج هم باز شد.
محمدمهدی، متولد بیستودوم بهمن هزاروسیصدوچهلونه، شهر دامغان. تحصیلاتش را تا مقطع متوسطه در دبیرستان دکتر علی شریعتی ادامه داد. زمانی که به جبهه رفت سال اول دبیرستان بود. محمدمهدی عضو بسیج و مدت حضورش در جبههها سیصدوشصتوشش روز بود.
عید بود و کام مؤمنان شیرین. صدای مأذنهها پر بود از تکبیر عید. ربنای عید سرمست میکرد آدم را. همان عیدی که پس از مهمانی خدا میآید.در تقدیر سیدمحمد و فاطمه از خوان پرفیض خداوند در عید فطر، آمدن سعید رقم خورده بود. یعنی اولین پسر خانواده. علیآباد گرگان محل زندگیشان بود.سعید در کنار پدر و مادر از همان روز نخست با زمزمۀ عاشقانه «عبادکالصالحون و عبادکالمخلصون» چشم گشود و خو گرفت.
حسن فرزند نوروز، متولد سال هزاروسیصدوچهلوشش، شهر دامغان. تحصیلات خویش را در رشته ریاضی تا سال دوم متوسطه ادامه داد. قبل از آنکه موفق به اخذ دیپلم گردد درسش را نیمهکاره رها کرد و اولویت را به جبهه و جنگ و دفاع از اسلام و انقلاب داد. به عضویت بسیج درآمد و با فراگیری مهارتها و آموزشهای لازم حضورش را در جبهه اعلان نمود.