شهید یحیی عاشوری

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

مشهدی عباس خادم مسجد روستای عبدیا و لیلا خانم، در پاییز سال هزاروسیصدوبیست‌ویک، چهاردهم آبان‌‌‌‌ماه صاحب فرزند پسری شدند که یحیی نام گرفت. مشهدی عباس نانی را که به رنج خویش برای خانواده هشت‌‌‌‌نفری خود به خانه می‌آورد، با چاشنی معنویت و عشق اهل بیت^(ع) می‌آمیخت.

یحیی به همراه برادران و خواهر خود در چنین خانواده‌ای رشد کرد. آموخته بود که با وضو باشد و همیشه خود را در محضر خداوند ببیند. معنای بندگی را در رفتارش می‌توانستی مشاهده کنی.

دوره ابتدایی و دوران نوجوانی خود را در عبدیا گذراند. شخصیتش در آن فضا چنان شکل گرفت که قدم برنمی‌‌‌‌داشت مگر آن که با هر قدم بر لبانش ذکر «حی علی الفلاح» جاری بود. پدر و مادرش در این دنیا با ارزش‌ترین دارای‌اش بودند. رضایتشان را رضای خدا می‌دانست.

سی سال از عمرش می‌گذشت که ازدواج کرد. پس از آن به تهران مهاجرت نمود و باز به دامغان برگشت و به شغل بزازی و تاکسی‌رانی پرداخت. در سال‌های اول زندگی مشترک­شان هم­زمان با فعالیت‌های انقلابی و مبارزات مردم، یحیی نیز به مردم مبارز پیوست. برای مردم شهر در زمستان‌های سرد سوخت تهیه می‌کرد و شبانه به خانه‌هایشان می‌برد. یحیی شکل متفاوتی از مبارزه را برای خود تعریف کرده بود. پس از پیروزی انقلاب و شروع جنگ، با عضویت در بسیج و همکاری با نیروهای جهاد سازندگی در جبهه و پشت جبهه به فعالیت خود ادامه‌داد.

با داشتن چهار فرزند و مسؤولیت سنگین خانواده‌، همه او را جهادگری پرتلاش و نمونه می‌شناختند. سرانجام در دوم آبان‌ماه سال هزاروسیصدوشصت‌ودو درحالی‌‌‌‌که وظیفه رانندگی ماشین حمل سوخت را بر عهده داشت، از شهرستان گرمسار به سوی جبهه‌‌های نبرد اعزام شد که تابلویی زنده و جاوید از «جهاد فی سبیل الله» را آفرید و نامش در شمار شهیدان عشق ثبت شد.

“راهش جاوید باد”