شهید قربانعلی شیرمرغی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

پانزده مردادماه سال هزاروسیصدوسی‌ودو گل‌خنده‌های شکرین پسته‌زارهای دامغان به بار نشسته بود که قربانعلی در روستای جزن دامغان به دنیا آمد. قبل از آن‌که روی مهربان پدر را ببیند و یا دست نوازشگر پدر اشک‌های کودکانه‌اش را برچیند روزگار رخصت زیارت رخسار پدر را از او گرفت. نامش را مهربان مادرش به عشق مولا علی^(ع) قربانعلی گذاشت.  همان مادری که خود در هیاهوی جنگ و حادثه همانند بسیاری از شیرزنان این مرز ‌‌‌و بوم مدتی را در جبهه به تدارکات و پشتیبانی رزمندگان پرداخت. شاید می‌دانست که روزی پسرش در امتداد مولامداری‌اش به شهادت می‌رسد.

هوش و ذکاوت سرشار او چیزی نبود که در محنت و سختی‌های بی‌پدری و رنج‌های ناتمام مادر گم شود. دوران ابتدایی را در روستای جزن دامغان به پایان رساند. بعد از آن به‌‌همراه خانواده به تهران رفتند و در محلۀ جوادیه تهران ساکن شدند. به تحصیلات خود ادامه داد تا دیپلم گرفت و دو سال تمام در لباس سرباز وظیفه به وطنش خدمت کرد. بعد از آن به استخدام رسمی صنایع دفاع ارتش درآمد و ازدواج کرد.

در التهاب و تکاپوی مبارزات ملت دلیر ایران در آن سال‌های خاکستر و خون با تمام توان دوشادوش ملت ایستاد. چند بار دستگیر و زندانی شد؛ ولی از مبارزه خسته نشد و از کشته‌‌شدن در راه آرمان‌هایی که پای‌بندش بود، پروایی نداشت. بیست‌ودوم بهمن فرا رسید و طعم آزادی را به مذاق احساس هموطنانش جاری ساخت؛ اما طولی نکشید که دشمن بر آستان مرزها ایستاده بود و هماورد می‌طلبید. قربانعلی رفتن به جبهه را مجوز ماندن در سرزمینی می‌دانست که جنگیدن برای آن در حد فریضه واجب الهی بود. او حالا دارای سه فرزند بود؛ اما همسر و فرزندانش را به خدایی که از او به خانواده‌اش مهربان‌تر است می‌سپارد و راهی می‌شود.

از صفات روحانی این شیرمرد دریادل همین بس که هم‌سنگرانش این مجاهد پاک‌دل پاک‌دامن را به پارسایی، رأفت، فروتنی و شجاعت می‌شناختند. او رزمنده‌ای بود که دار و ندارش را مدیون این خاک گهرخیز می‌دانست.

سرانجام در بهار سال هزاروسیصدوشصت‌وهفت در سکوت آهنین کوهساران غرب در حمله شیمیایی دشمن، به حق پیوست. هنوز آواز آزادی او در پژواک گلبانگ هر اذان جاری است.

«چو شهیدان به خدا پیوستند

تا خدا هست شهیدان هستند»

“راهش جاوید باد”