شهید غلامرضا عباسی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

تابستان بود و گرمای تیرماه کویر بیداد می‌کرد. خانوادۀ عباسی در انتظار تولد فرزندی دیگر قلب‌شان می‌تپید. دردی شیرین سراسر وجود فاطمه را فرا گرفته بود. دردهایی که برایش نویدبخش تولد فرزندی بود که در سال‌هایی نه‌چندان دور سروکارش با تیروتفنگ می‌افتد و راهی جنگ می‌‌شود. اوج می‌گیرد و چون خورشیدی بر تارک خاندان عباسی خواهد درخشید.

شهید غلامرضا عباسی در بیست‌وچهارمین روز از تیرماه سال هزاروسیصدوچهل در شهرستان دامغان به دنیا آمد.

 او ششمین فرزند خانواده بود و پدر به عشق آقا علی‌ابن‌موسی‌الرضا^(ع) نامش را غلامرضا نهاد. در دامان مادری متدین، پاک و بی‌آلایش و پدری باایمان و زحمت‌کش، بالید و قد کشید و پای به دبستان نهاد. هنوز پای به دوران نوجوانی نگذاشته بود که سایه مهربان پدر از سر او رخت بربست و غلامرضا از آغاز نوجوانی درد فراق را تجربه کرد؛ اما با تلاش و جدیت تمام درس خواند و دیپلمش را گرفت.

غلامرضا جوانی باغیرت، شجاع، مردم‌‌دوست و فداکار بود. سال‌های شور و حماسه و سال‌های دفاعِ تمام‌قد از آب و خاک میهن فرارسید. شروع جنگ تحمیلی و حمله ناجوانمردانه دشمنان به سرزمین مقدس ایران، همزمان با دوران سربازی غلامرضا بود. غلامرضا دو سال تمام در جبهه‌ها و در زمرۀ شیران دلیر میهنش مردانه رودرروی دشمن ایستاد و جنگید و ذره‌ای تردید و هراس به دل راه نداد. با عزمی پولادین و شجاعتی کم‌نظیر در بسیاری از عملیات‌ها شرکت کرد.

در عملیات محرم، منطقۀ موسیان اصابت تیر دشمن برای غلامرضا بال پروازی شد تا او را به اوج بلندترین قله‌های شرف و افتخار برساند و برای همیشه خورشیدی باشد فراروی جوانان میهنش و نامش در زمرۀ شهیدان همیشۀ تاریخ ثبت شود. پیکر پاکش در کنار دیگر یاران شهیدش در گلزار فردوس‌رضای دامغان دفن شد.

“راهش جاوید باد”