شهید مهدی هروی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

سال هزاروسیصدوچهل‌‌وسه، خورشید و عبدالله بار دیگر صدای فرزندی را در خانه خود شنیدند. نامش را مهدی گذاشتند. هفت خواهر و یک برادر دارد. پدر با کشاورزی هزینه خانواده را تأمین می‌‌کرد. چند سال ابتدایی را در روستای زادگاهش صالح‌‌آبادو در نزدیکی دامغان خواند. بعد به‌‌همراه خانواده به شهر مهاجرت کرد و تا سال پنجم را در دبستان اروندرود (شهید امینیان فعلی) دامغان خواند. راهنمایی را در مدرسه شهید مطهری گذراند.

سربازی‌‌اش هم‌‌زمان شد با درگیری‌‌های کردستان و او به آنجا رفت. هم‌‌رزمش، بهمن شصت‌‌ویک را زمان اعزام به آنجا بیان می‌‌کند. مهدی مکبّر جمع بود و با آن جمع، دو ماه در پادگان آموزشی دوره جنگ در مناطق کوهستانی و داخل شهر را گذراند. بعد از آن در تیپ شهدا، کارهای تبلیغی تیپ و حسینیه را انجام می‌‌داد.

علاقه زیادی به مداحی داشت. در وقت‌‌های بیکاری، دفترچه  نوحه‌‌اش را درمی‌‌آورد و زیر لب مداحی می‌‌کرد و نوحه می‌‌نوشت.

در پشت جبهه، شب‌‌ها در بسیج مسجد تاریخانه کشیک می‌‌داد. روزها کمک مردمی را جمع می‌‌کرد. آرد می‌‌برد برای مادرش. نان‌‌هایی را که مادر می‌‌پخت تحویل جهاد می‌‌داد.

وقت عملیات، بچه‌‌های جبهه از شوخی‌‌های مهدی و آرایشگری او خاطره‌‌هایی دارند. با یکی از بستگان ازدواج می‌‌کند و محمد تنها فرزند اوست.

سیزده ‌‌ماه در جبهه بود. سرانجام با مسؤولیت فرماندهی گروهان پیاده، در ماووت عراق، عملیات بیت‌‌المقدس ۳ با اصابت تیر مستقیم دشمن به بدن مجروح و به شهادت رسید. جنازه‌‌اش پنج روزی به شهر دیگری برده شد. بعد از شناسایی و برگشت، پیکرش تشییع و در گلزار شهدای فردوس رضای دامغان دفن گردید.

“راهش جاوید باد”