شهید محمدصادق گیلان

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

سال ‌‌هزاروسیصدوچهل‌‌وسه هجری شمسی، روستای قلعه چهارده (دیباج) دامغان، مسلم و معصومه در انتظار تولد فرزند چهارم خود نشسته‌اند. نوزاد پسر بود. نامش را محمدصادق نهادند.کودکی و نوجوانی‌اش در محیط روستا سپری و درآمد خانواده‌اش از دست‌رنج کار کشاورزی و کارگری پدر و خودش تأمین می‌شد.

الفت و برادری، پاک‌دستی و امانت‌داری، غیرت و خوش‌برخوردی با اهالی روستا، صفاتی بود که به‌‌واسطه حضور در مسجد و انس با ائمه طاهرین^(ع) به دست آورد. هرچند نوجوان بود، سختی پیروزی انقلاب اسلامی را به دلیل شهادت شوهرخواهرش، شهید قدرت‌الله جلالی، آن‌گونه فهمید که بعدها خود، خون‌بهای پایداری انقلاب شد.

با پیروزی انقلاب، گوش به فرمان حضرت امام^(ره) با هوشیاری و آگاهی و با درک مسائل سیاسی روز، موجب هدایت خانواده و دوستان و اهالی روستا شد. هم‌‌زمان با تحصیل در مدرسه، اولین بار در سن هفده‌‌سالگی به‌‌صورت داوطلبانه حضور در مناطق جنگی را تجربه کرد.

مریم بانو، محمدصادق را بزرگ شده در خانواده‌ای مذهبی و اهل دیانت و پاکی یافت. این دلایلی بود تا او را در سال هزاروسیصدوشصت‌‌ویک به همسری برگزیند. از سویی بنای زندگیشان با سادگی و صمیمیت در محیط سادۀ روستا شکل گرفت و از سویی دیگر، بذر رفتن به جبهه در اندیشه محمدصادق بارورشد.                                                   

خدمت مقدس سربازی را در بندر انزلی و دامغان شروع کرد؛ اما به خواست خودش بقیه خدمتش را در مناطق جنگی مهران ادامه داد. هرچند گروهبان‌‌سوم وظیفه بود و رانندۀ آمبولانس، اما تلاش مداومش در خط مقدم و انجام هر کار برزمین‌‌مانده، از او یک بسیجی داوطلب ساخته بود.

فرزندش، اسماعیل، فقط یک‌‌سال‌‌ونیم از وجود پدر بهره‌مند شد. محمدصادق و مریم بانو با امید و شوق در انتظار فرزند دوم خود بودند و عهد کردند در صورتی که نوزادشان دختر باشد «معصومه»، نام مرحومه مادر محمدصادق، زیبنده او شود. مریم بانو در انتظار فرزند دوم خود بود که شهادت محمدصادق او و معصومه را تنها گذاشت.                     

پس از نوزده ماه خدمت، روز هفتم فروردین‌‌ماه ‌‌هزاروسیصدوشصت‌‌وچهار با تجاوز هواپیماهای دشمن به آسمان مهران و بارش گلوله‌های سرکش کالیبر بر سر و شکمش آسمانی شد.چهاردهم فروردین‌‌ماه ‌‌هزاروسیصدوشصت‌‌وچهار، محمدصادق در کنار دیگر یاران شهیدش در محل گلزار شهدای دیباج (امام‌زاده محمد)  آرام   گرفت.                                                                                                                                                                                                        

                                                                                                                         “راهش جاوید باد”