شهید محمد خراسانی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

سال‌‌های طولانی عمرش را با تجربه‌‌های تلخ و شیرین یک پدر دل‌‌سوز گذرانده بود. زمستان سال هزاروسیصدوسی‌‌، کربلایی تقی و پسرانش مشغول کار بودند؛ تمام فکرش را کنار فاطمه‌‌خانم و در خانه کوچک­شان جا گذاشته بود. آن‌‌ها در رسیدن مسافری جدید لحظه‌‌شماری می‌‌کردند.

بهار اولین مهمان خانۀ کربلایی تقی بود و محمد مهمان دوم خانه کربلایی تقی شد. کسی که سی سال بعد آوازه غیرت و دلاوری‌‌اش عالم‌‌گیر می‌‌شد. آن­ها برای ششمین بار طعم شیرین فرزند را تجربه می‌‌کردند.

محمد نام زیبایی بود که برایش انتخاب کردند. آخرین فرزند خانواده دوران کودکی را در کنار برادران و پدر و مادر در روستای خورزان می‌‌گذراند. تحصیلات دوره ابتدایی تا پایه سوم را در همان روستا گذراند.

جدال سخت و سنگین کربلایی تقی با زمین‌‌های بی‌‌آب و تشنه کویر او را چون کوه، سخت و محکم کرده بود. محمد نیز به‌‌همراه دیگر برادران زیر سایه مهربان و سخت‌‌کوش پدر، خود را برای تمام شرایط دشوار زندگی آماده می‌‌ساخت. او کار کشاورزی را به‌‌طور کامل از پدر آموخته بود. محکم و استوار گام برمی‌‌داشت.

مردم ستم‌‌دیده ایران روزهای مبارزه را پیش رو داشتند. صدای تکبیر مردم شهر و روستا، پایه‌‌های ظلم را به لرزه انداخته بود. اخلاص جوانان روستا زبان‌‌زد بود. شجاعت او نیز در برگزاری مراسم مذهبی در روستا و در آن شرایط نامناسب بر همگان ثابت شده بود.

 چهره مبارزاتی او در راه‌‌پیمایی‌‌هایی که در شهر برگزار می‌‌شد، عیان گردید. در طول مبارزاتش بارها مورد تهدید یزیدیان زمانش قرار گرفت؛ اما شهادت‌‌طلبی خصلتش بود. پس محکم‌‌تر به جلو می‌‌رفت. زمان‌‌هایی که در زندان رژیم در اسارت بود، چهار‌‌دیواری سلول تنها مهارکنندۀ جسم محمد شده بود. روحش مدت‌‌ها پیش از تمام شلوغی‌‌های ترسناک دنیا عبور کرده بود. بعد از خداحافظی با سلول‌‌های کپک‌‌زده رژیم طاغوت، در روستای صلح‌‌آباد، به رسم بندگی و برای رسیدن به آرامش در کنار نیمه دیگرش، ازدواج کرد. ازدواجی آسمانی به رسم کوچه‌‌های کویری و خاکی خورزان شکل گرفت که حاصل آن پنج فرزند شد.

نفس‌‌های انقلاب را می‌‌شد در رایحه شیرین شهر و میهن استشمام کرد.

رایحه پیروزی به مشام جغد تاریکی‌‌ها خوش نیامد. پس با تمام توان خواست تا غرور پاره‌‌پاره‌‌شده‌‌اش را دوباره از نو بسازد. محمد حالا پدری بود شجاع و مهربان که شش روز بیشتر از پدر شدنش نمی‌‌گذشت. او پای‌‌بند عهدش بود با مولایش. عهدی که باید تمام ذرات وجودش را نثار کند تا نور حقیقتی که آسمان کشورش را روشن کرده بود کم‌‌رنگ نشود. در کنار مبارزاتش به‌‌همراه خانواده به دامغان مهاجرت کرد و به کار نجاری مشغول شد.

روزهایی که رنج بی‌‌آبی، مردم روستاهای حاشیه کویر را مجبور به مهاجرت کرده بود؛ امام^(ره) فرمودند: هر‌‌کس توان کشاورزی دارد کشاورزی کند. او جزو اولین نفراتی بود که با خانواده‌‌اش به روستا برگشت تا با دعای امامش به زمین‌‌های پوست‌‌کنده و خشک کویر اعتباری سبز ببخشد. تصمیم داشت به پابوسی امامش برود. اما فکر حضور در عملیات مانعش شد و دلش را به طواف هشتمین خورشید فرستاد و راهی جبهه شد.

 در اعزام‌‌های متفاوت در مناطق مختلف جنگی حضور داشت. در آنجا نیز، جوانان را تشویق به خواندن نماز اول وقت و انجام واجبات دینی توصیه می‌‌کرد. در عملیات والفجر ۸ درحالی‌‌که از به‌‌دنیاآمدن آخرین فرزندش چند روزی بیشتر نمی‌‌گذشت، از کنار آوازهایی که بوی دل‌‌بستگی به دنیا در آن موج می‌‌زد عبور کرد و در اروندرود، جایی که هزار عاشق گمنام رو به آسمان داشتند او نیز آسمانی شد.

 پس از گذراندن دویست‌‌وهشتادوشش روز در جنگ و مناطق جنگی، در بیست‌‌ویکمین روز بهمن‌‌ماه سال شصت‌‌وچهار، در گوشه‌‌ای از منطقه اروندرود به آرزویش رسید. ترکش‌های حقیر در جسم پاکش جای گرفت و قطره‌‌های نادیدنی و کوچک دلش در وسعت دریای حق جاری شد تا هر چشمی که شایسته دیدن او بود، شاهد دلیری‌‌هایش شود.

خیلی از مسافران اروند پس از پایان عملیات هرکدام به آغوش شهرهای‌شان بازگشتند؛ اما، امام مهربانی‌‌ها، به عهدی که محمد در دلش با او بسته بود آگاه بود. پیکر او را به مشهدالرضا خواند و پس‌‌از طواف حرم مولایش راهی خورزان شد تا خاک آن روستای کویری، میزبان دریادلی چون محمد باشد. دستان سخاوتمند محمد، اولین دست‌‌هایی بود که در باغ شهادت روستای خورزان را گشود.

“راهش جاوید باد”