شهید محمد خراسانی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

آقاصفر کارگری ساده و باصفا در کنار همسرش حوا در روستای عبديا در حوالی کوير دامغان، روزگار می‌‌گذراندند.

تابستان سال چهل‌وچهار از راه می‌رسید و خردادماه گرم و پرثمر عبديا پیام‌آور آن. پنجم خردادماه که شد، حواخانم پسری زيبا و دوست‌داشتنی را در آغوش گرمش جای داد. آقاصفر، با دستان مهربان ولی پینه‌‌بسته‌‌ فرزندش را در آغوش گرفت و هزار آيه شکر بر لبانش جاری شد.

 نامش را محمد گذاشتند. محمد کودکی‌اش را در عبديا سپری کرد. درحالی‌که هرچه بزرگ‌تر می‌شد، رنج پدر را از کار سخت بنايی و کارگری بيشتر می‌فهمید.

تحصيلات دورۀ ابتدايی را در همان عبديا گذراند و در کنار پدر به کار بنايی مشغول شد تا سهيم باشد؛ هم در رنج پدر و هم در تأمین مخارج زندگی.

مسجد روستا، تجلی‌گاه عبودیت آقاصفر و خانواده باايمانش بود. محمد نيز رسم پدر را خوب می‌دانست. شکرگزاری و بندگی از خصلت‌های آنان بود. تحصيلات خود را تا پايان دوره ابتدايی ادامه داد؛ سپس کمک به پدر و تمرين کسب روزی حلال را برگزيد.

 روزهای نوجوانی‌اش، همراه با بهار ايمان مردم در زمستانی سرد، سبز شده بود. سرسبزی از جنس شهادت و مبارزه. محمد نيز در سایه‌سار انقلاب شکوفا و سبز می‌شد.

 پس از پيروزی انقلاب به عضويت بسيج درآمد و فعالیت‌های خود را به‌عنوان يک بسيجی مخلص ادامه داد. چند سال از شروع جنگ می‌گذشت و زمان خدمت سربازی او فرا رسیده بود. فرصت را مغتنم شمرد و خدمت سربازی بهانه‌ای شد برای حضورش در میدان‌های مبارزه. عشق به اسلام و ميهن تمام وجودش را پرکرده بود.

سرباز وطن در لشکر 81 زرهی باختران قرار گرفت و به روزهای سومار و شب‌های پر از آتش و التهابش سلام گفت. از همان گام نخست، بوی شهادت مشامش را پر کرده بود. بهار سال شصت‌وپنج از راه رسيد. هجده ماه از خدمتش را می‌گذراند. بیست‌وپنجم فروردین‌ماه سال شصت‌وپنج محمد شهادت را دریافت کرد و ترکش­ها مهر شهادت را بر سر و صورتش زدند. فردوس رضای دامغان آرامگاه جسم پاک محمد است.

“راهش جاوید باد”