شهید فضل الله فرحزادیان پور

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

سپیده‌‌دم نوزدهمین روز مردادماه سال ‌‌هزاروسیصدوچهل‌ویک در شهرستان دامغان، نسیم تولدش در فضای خانۀ حاج‌‌حسن پیچید.

الماس‌‌های اشک در چشمان پدر و مادر برق می‌‌زد. بوی خوش صلوات به‌‌همراه دستان شاکر آن‌‌ها به‌‌سوی آسمان بلند بود. صفای آمدنش نشانه‌‌ای از نعمت‌‌های الهی بود. در واژه‌‌های ذهن پدر نامی بهتر از «فضل‌الله» برایش برازنده نبود. نامی که فضیلت‌‌های بی‌‌شماری را برایش به دنبال داشت.

آغوش گرم و سینۀ پرمهر مادری پاک‌‌دامن و پدری متدین، صبور و زحمتکش، مأمن بالیدن فضل‌‌الله بود. هر روز که بزرگ و بزرگ‌‌تر می‌‌شد، با شور و شیطنت‌‌های کودکانه‌‌اش در دل پدر و مادرش قند آب می‌‌کرد.

تحصیلات ابتدایی و راهنمایی را پشت سر گذاشت و وارد دبیرستان شد. تا دوم دبیرستان درس خواند. لطف خدا با عمر او همراه بود. سال‌‌های نوجوانی‌‌اش هم‌‌زمان با آغاز فصل بلند رهایی مردم میهنش بود.

فضل‌‌الله شب و روزش را در راه پیروزی انقلاب گذاشته بود. شب‌‌ها اعلامیه پخش می‌‌کرد و روزها در تظاهرات ندای «الله‌‌اکبر» و فریاد «استقلال» و «آزادی» سر می‌‌داد. تا روشن‌‌شدن آسمان میهنش به فجر پیروزی انقلاب اسلامی، لحظه‌‌ای آرام و قرار نداشت. پس از پیروزی انقلاب به جرگۀ لشکریان مخلص خدا در بسیج پیوست.

فانوس قلبش که به نور ایمان روشن شده بود، چراغ راهش شد. دل به دریای عاشقی زد و هم‌‌سفر رزمندگان در روزهای سرد کردستان و هم‌‌راز آنان در خاک‌‌های داغ جنوب شد.

مدتی بعد به استخدام سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمد. فضل‌‌الله در زمرۀ اولین نیروهای سپاه در شهرستان دامغان بود. بعد از استخدام در سپاه، بارها و بارها به جبهه‌‌ رفت. پس از مدتی حضور در جبهه، جزء داوطلبان آموزش سلاح سنگین تانک شد و پس از گذراندن دورۀ آموزش مجدداً به جبهه رفت.

فضل‌‌الله در فصل زخم و نمک، مرهم بود و به آداب عاشقی مؤدب. ضمیری پاک مثل آب و آینه داشت. مهربانی‌‌اش مثل رود جاری بود و نجابت و شجاعتش گیرا. با ایمان و عزمی راسخ که در دفاع از ارزش‌‌ها و سربلندی سرزمین و آب و خاک پاک میهنش داشت، دویست‌وچهل روز مردانه در عرصه‌‌های رزم همچون خورشیدی فروزان درخشید.

سرانجام در تاریخ دوم مرداد سال شصت‌ویک در منطقۀ شرق بصره، عملیات رمضان بود که ترکشی شکم فضل‌‌الله را درید. بر بال ملائک نشست و میهمان خوان خدا شد. به آرزوی شیرین و دیرینش، نوشیدن شهد شهادت، رسید. پیکر پاکیزه‌اش پس از تشییع در گلزار شهدای فردوس رضای دامغان، در آغوش خاک پاک زادگاهش جای گرفت تا برای همیشه میعادگاه عاشقان و دل‌‌دادگان راه حق و حقیقت باشد. یاد و نامش جاودانه باد!

   “راهش جاوید باد”