شهید علی محمودزاده

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

هفتمین روز آذرماه سال هزاروسیصدوچهل­ و پنج، سومین فرزند ابراهیم در تهران دیده به جهان گشود. در خاندانی شهره به پاکی و پاک­دامنی. نامش را علی نهادند. دردانه­ ای بی­ بدیل، شیرین مادر و آرام جان پدر.

هفت­ ساله شد و عازم دبستان. کودکی بااستعداد و پرشور و نشاط بود. دوران تحصیلاتش را تا دوم دبیرستان ادامه داد. نوجوانی­ اش را در فصل بلند رهایی مردم میهنش آغاز کرد. در موج موج خروشان تظاهرات مشق آزادگی می­کرد.

همراه عاشقان «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی» لحظه لحظه بشارت رهایی میهنش را فریاد می­کرد.

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و با شروع جنگ تحمیلی، پانزده‌‌ سال بیشتر نداشت که از طریق بسیج عازم جبهه­ ها شد تا در کلاس پایداری، کتاب استقامت را بخواند. مثل کوه استوار بود و رزمنده­ ای بی­ باک و خداترس. در روزگاری که دشمنان بر ما هجوم آورده بودند عاشقانه پای به میدان رزم نهاد.

یک بار دوازدهم اسفندماه هزاروسیصدوشصت به مهاباد و برای بار دوم، چهارم تیرماه شصت‌‌ودو به کردستان اعزام شد.

سرانجام بعد از صدو­نودوشش روز حضور دلیرانه در جبهه­ های نبرد، در بیست‌‌وهفتم شهریور شصت‌‌ودو مصادف با عید قربان، در میرآباد سردشت با روی گشاده جنگید و با اصابت تیر مستقیم دشمن، تا پیش خدا رفت و همۀ هستی­ اش را یک­باره در راه خدا داد.

 مزار پاکش در گلزار شهدای دامغان برای همیشه میعادگاه عاشقان و دلدادگان راه حق و حقیقت است.

“راهش جاوید باد”