شهید علیرضا شهمیرزادی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

پر بود از شور و نشاط و دل‌ربایی. پای در خاک و روحش در مسیر خدایی‌‌‌بودن اوج می‌گرفت. نازی و طنازی از همۀ وجودش می‌جوشید. انگار از این کرۀ خاکی دل‌ کنده بود.

به گواه شناسنامه‌اش هفتمین روز از آخرین ماه سال ‌هزاروسیصدوچهل‌ودو شهرستان دامغان شاهد رویش ستارۀ وجودش بود. آرام‌آرام بالید و به‌‌ رسم همۀ بچه‌های هفت‌ساله راهی دبستان شد.

 به اقتضای شغل پدر با خانواده عازم زنجان شد. در میان مردمی خون‌گرم و ترک‌زبان به ادامۀ تحصیلات ابتدایی پرداخت و با بهترین نمرات همیشه شاگرد ممتاز بود.

او که تنها نه بهار از زندگی‌اش گذشته بود خزان داغ فراق مادر جوان از راه رسید و علیرضا را از آغوش گرم و مهربان مادرش جدا کرد.

 با جدیت، همت، پشتکار و اراده به ادامۀ تحصیل پرداخت. هوش و ذکاوت سرشار علیرضا او را از بقیۀ خواهر و برادرانش ممتاز کرده بود. درس‌خوان‌‌‌بودن علیرضا زبان‌زد همۀ فامیل بود و پدر همیشه به او می‌بالید.بعد از گرفتن دیپلم به خدمت مقدس سربازی رفت.

باهوش، زرنگ، چالاک، اهل تقوا و نماز و روزه بود و دل‌بستۀ آستان عصمت و طهارت. دلش را در زلال ربنا شسته و به تهذیب درون برخاسته بود. مثل بی‌شمار جوانان می‌خواست دینش را به خاک گوهرخیز وطنش ادا کند.

عاشق دفاع از میهنش بود و مهربانی و صفا در نگاه آسمانی‌اش جاری. داستان مهربانی و صفایش دل هر انسان زیبااندیش را به وجد می‌آورد. با چنان ذوق‌‌وشوقی به جبهه می‌رفت که گویی سنگر خانۀ خاله‌اش بود و خاک‌ریز آغوش مهربانی مادرش.

سی‌ویکم شهریورماه سال یک‌هزاروسیصدوشصت‌وسه اصابت ترکش خمپاره منطقۀ عملیاتی ابوغریب دست گلچین خدای شهیدان او را برد؛ عاقبت به همان‌‌‌جا که دلش می‌خواست. ستارۀ وجود علیرضا خورشیدی شد تابناک، تا ابد؛ تا همیشه بر تارک تاریخ درخشنده؛ سلامش باد و بهشت ابدی جایگاهش باد! پیکر پاکش پس از تشییع در گلزار شهدای دامغان آرام گرفت.

“راهش جاوید باد”