سید محسن حیدرهایی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

در سپیده‌‌‌دم بیست‌وسومین روز اسفندماه سال ‌هزاروسیصدوچهل‌وهشت راز یک میلاد سرخ نهفته بود. سیدمحسن در خاندانی از سلالۀ سادات، متدین، دل‌بستۀ آستان عصمت و طهارت در تهران به‌ دنیا آمد. خورشید گرمای آغوش مادر و سبزه‌زار ایمان پدر، مأمن بالیدنش بود.

مادر با مهربانی تمام هر روز جرعه‌جرعه زلال ایمان و عشق به معصومین را به کام جان محسن می‌چشاند و پدر که مداح و عاشق اهل ‌بیت^(ع) بود، از همان کودکی او را به‌همراه خود به مسجد و محفل دین می‌برد و جان او هر روز بدین‌سان در چشمه‌سار جاری نیایش و دعا شسته می‌شد. تا کلاس سوم ابتدایی را در تهران درس خواند. پس‌ از آن به‌‌‌همراه خانواده به موطن اصلی‌اش شهرستان دامغان برگشت و تحصیلاتش را تا سوم دبیرستان ادامه داد.

 بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و اندکی پس از شروع جنگ تحمیلی، درحالی‌که پانزده سال بیشتر نداشت ندای رهبرش را لبیک گفت و عازم جبهه گردید. سیدمحسن با شجاعتی بی‌نظیر، با عشق و ارادت، با قلبی پاک چون صدف و کوله‌باری از صفا و چهره‌ای که هرگز خنده از لبش گم نمی‌شد حتی در هیاهوی جنگ، با عزم و ارادۀ پولادین و ایمان آهنین دویست‌وشصت‌ویک روز در جبهه‌ها ماند و در عملیات‌های متعدد از جمله والفجر۸، کربلای ۴و۵، عملیات تک جزیره مجنون، مردانه در مقابل دشمن ایستادگی کرد. سرانجام این شیرمرد عرصۀ کارزار در بیست‌ونهمین روز از تیرماه سال ‌هزاروسیصدوشصت‌وشش درحالی‌که فقط هجده بهار از عمرش گذشته بود جهان خاکی را وانهاد. اصابت ترکش دشمن به سر سیدمحسن در جزیرۀ مجنون، روح پاک او را به دریای حق واصل کرد؛ ولی فصل شیدایی او پایانی نداشت. پیکری نبود برای تشییعش.

بعد از نه سال، یک پلاک و ‌استخوان‌‌‌های به‌جا‌مانده از پیکر پاکش بر روی موج شانه‌های مهربان مردم شهر تشییع شد و در گلزار شهدای دامغان آرمید. نام و یادش تا ابد پاینده باد.

              “راهش جاوید باد”