شهید سیاوش نعیم آبادی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

ششم آبان‌‌ماه هزاروسیصدوسی‌‌ویک، خداوند پسر دیگری را به آقا مصیب و ربابه‌‌خانم بخشید. نمی‌‌دانم شاید پدر و مادر از همان روز نخست در ناصیه‌‌اش خوانده بودند که روزی از آتش می‌‌گذرد و روسفید از امتحان دوست بیرون می‌‌آید که سیاوشش نام نهادند.

سیاوش معروف به علی، در خانواده‌‌ای ساده و مؤمن بزرگ شد. خانواده‌‌ای که در دل تهران، عطر و صفای نعیم‌‌آباد دامغان را با خود داشتند و در کنار یک‌‌دیگر با عشق و مهر روزگار می‌‌گذراندند.پدر خانواده ارتشی بود و به تربیت فرزندان بسیار حساس. مادر هم در خانه کنار بچه‌‌ها مشق محبت می‌‌کرد و تمرین دل‌‌دادگی.

روزهای کودکی سیاوش خیلی زود گذشت. خیلی زود بزرگ شد و قد کشید. پا به دبستان گذاشت و تا سال ششم ابتدایی درس خواند و پس از آن درس را رها کرد.

دورۀ جوانی را در کنار برادر بزرگ‌‌تر در مبارزات علیه رژیم ستم‌‌شاهی شرکت کرد. رانندگی را به‌‌عنوان شغل خود انتخاب کرد و پس از پیروزی انقلاب به عضویت بسیج درآمد و به‌‌عنوان رانندۀ مردمی به غرب اعزام شد. دهم اردیبهشت‌‌ماه سال شصت‌‌وشش جوان رعنای نعیم‌‌آباد، در سن سی‌‌وپنج سالگی در منطقۀ بانه براثر اصابت ترکش به پهلو ، پای راست و دست چپ، به سرای دوست شتافت و در آزمون عشق سربلند بیرون آمد.

مزار سیاوش در بهشت زهرای تهران قطعۀ بیست‌‌ونه شهدا تا همیشه زیارتگاه عاشقان پاک و دل‌‌دادگان راستین خواهد بود.

“راهش جاوید باد”