شهید سید مهدی تقوی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

زادگاهش به گاه طلوع جلوه‌‌گاه رگ‌‌های سرخ عطش صبحگاهی خورشید بوده است؛ از ازل تا به ابد. خلیل‌‌الله عالِم بود به قسم‌‌های خداوند بر هر آنچه که آفریده است؛ از لب‌‌های ترک‌خوردۀ کویر تا دستان پر از دعای درختان و دل بی‌‌پروای نسیم و چشم آینه‌‌وار و خروشان آب.

آقا سیدخلیل، بی‌‌شمار معجزۀ خداوند را در زایش و رویش قسم‌هایش، در آیه آیۀ هستی، بارها و بارها به نظاره نشسته بود. این بار ذکرهایی به روانی آب بر لبان همسرش جاری شده بود؛ در اولین قدم‌های مهرماه سال سی در قاسم‌‌آباد، آبادی قسم‌‌های رنگین خداوند بر مردمان مهرپرورش؛ تولد دیگری رخ داد و رویشی از جنس معجزه‌های خوب خداوند در خانۀ آقا سیدخلیل اتفاق افتاد و مؤذن روستا به یمن ورودش بر مناره، اذان شکر سر داد.

سومین سلام سرخ خورشید بر عریانی درختان قاسم‌‌آباد همراه دم گرم گریه‌‌های سیدمهدی همراه شده بود. کودکی که آمدنش مهرورزی را در خانه آقا سیدخلیل‌‌ دوچندان کرده بود و برکت قدومش تا سال‌‌ها ذائقۀ زندگی‌‌شان را شیرین.

کودکی سیدمهدی در قاسم‌‌آباد گذشت. تحصیلاتش را تا ششم ابتدایی ادامه داد. سیدمهدی در کنار پدر در گلوی نازک و خشک کویر قاسم‌آباد، نفس‌نفس ترانه‌‌های ایمان و زندگی را می‌آموخت و این‌‌چنین بود که دانست راه، معنای ساده‌‌ایست برای رسیدن و ایمان؛ و توکل، رمز آن.

نوجوانی که گام‌‌های محکمش سبب شد بی‌‌پرواترین روزگار جوانی را به تجربه بنشیند. تا قبل از دوران سربازی در روستا بود و کار می‌‌کرد. دوچرخه‌ای تهیه کرده بود. از شهر دامغان پارچه می‌‌خرید و به قاسم‌آباد و روستاهایی که در مسیرش بود، می‌‌برد و با قیمتی مناسب بر مردمان آن دیار عرضه می‌‌کرد.

برادرانش در قم زندگی می‌‌کردند و سیدمهدی با آنان در ارتباط بود و به آنجا سفر می‌‌کرد. او ایمان داشت به خداوندی که رکاب دوچرخه‌اش را توان حرکت می‌‌داد و خورشیدی که جاده را روشن می‌‌کرد و مردمی که جویای مهربانی و سخاوت بودند و دل‌‌های‌شان به امید می‌تپید.

روزهای مبارزاتی‌‌اش از سال‌‌های جوانی‌‌اش آغاز شده بود و در طول دورۀ سربازی و بعد از آن نیز ادامه داشت و از سال هزاروسیصدوپنجاه شکل جدی‌‌تری به خود گرفته بود. حالا او بعد از چند سال موتوری تهیه کرده و با آن به دامغان می‌‌رفت و به شغل قبلی خودش که همان پارچه‌‌فروشی بود، ادامه می‌‌داد. در کنار آن مثل گذشته به فعالیت‌‌های سیاسی‌‌اش نیز مخفیانه ادامه می‌داد؛ ازجمله پخش اعلامیه‌‌های حضرت امام در بین جوانان روستاهایی که برای آن‌ها پارچه عرضه می‌کرد؛ پخش نوارهایی که خودش از تهران و قم آورده و تکثیر آن و گاهی هم تشکیل و شرکت در جلساتی پیرامون گسترش فعالیت‌های‌شان؛ فعالیت‌هایش تا جایی ادامه داشت که سال پنجاه‌وهشت تصمیم گرفت مسلح شود و شد. یک اسلحه کلت برای خودش تهیه کرد و هر جا که می‌‌رفت با خود حمل می‌‌کرد. چند سالی می‌‌شد که ساکن دامغان شده بود. با پیروزی انقلاب، فعالیت او چندین برابر شده بود؛ طوری‌‌که از بنیان‌گذاران کمیتۀ انقلاب اسلامی بود. سپس وارد سپاه شد. سیدمهدی گویا جانی دوباره یافته است و بالی برای پرواز. روح حماسی‌‌اش در پیلۀ تنش نمی‌‌گنجید. به کردستان شتافت. برای مقابله با کومله‌‌ها، فرماندار کامیاران شده بود. یک شهر آرام می‌‌شدند در سایۀ آرام چشمانش. مردی که هم پدر بود و هم عاشق و هم پاسدار حریم ایمان و اشک و حرم؛ و تاوان این همه عاشقی، سرداری بود و جایزه‌‌ای که برای سرش می‌دادند.   

دلش می‌‌تپید برای جوانان شهر. برای هر راه تاریک و بسته‌‌ای چراغ می‌آورد. گویا همان پیر چراغ به دست شهرمان شده بود. در مبارزه با مواد مخدر لرزه بر تن اشرار انداخته بود و سرپرست ادارۀ مبارزه با مواد مخدر استان سمنان و مازندران هم بود.

جنگ که شروع شد، سیدمهدی، پدری مهربان، حالا قرار بود تمام وجودش را نثار کند تا هزاران تولد و هزاران معجزه شکل بگیرد تا عشق بماند و ایمان هم‌‌چنان جاری‌‌تر. او با جاده و آسمان و سنگر، بی‌‌تن دوید در پی جان.

مسؤول تعاون تیپ حضرت معصومه از لشکر 17 علی‌‌بن‌‌ابیطالب^(ع) بود. فصل‌‌های مبارزه و جنگ از پی هم می‌‌گذشتند و سیدمهدی سیصدوهفتادویک روز صبر و سکوت و مبارزه را در محراب بندگی‌اش تقدیس کرد. در بیست‌وپنج بهمن شصت‌‌وچهار اروندکنار خروشان، حیاتی تازه یافته بود. والفجر8 قفل‌‌گشای درهای آسمانی شده بود که دروازه‌‌شان رو به اروند گشوده می‌‌شد. سیدمهدی نگاهش را به جاری رود سپرده و نفس‌های نمناک رود را می‌‌شمرد و تصویر آسمانی که در آینۀ رود نمایان شده بود. در مبارک لحظه‌‌ای با ترکش‌هایی که بهانه‌‌ای برای دیدارش بودند، مشتاقانه مهمان نگاه خداوند شد. پیکر پاکش در گلزار شهدای دامغان به خاک سپرده شد.

   “راهش جاوید باد”