شهید یدالله حسن بیکی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

در اولین روز از اولین ماه فصل بهار سال یک‌هزاروسیصدوچهل‌ودو در شهریار متولد شد. دوران کودکی را با تمامی شیطنت‌های شیرینش فارغ از دغدغه‌های فردا پشت سر گذاشت. بعد از آن پای به دبستان نهاد. او در خانواده‌ای متدین، زحمت‌‌کش، مهمان‌‌نواز و باصفا بالید و به دوران نوجوانی رسید. دوران نوجوانی او هم‌زمان با اوج‌گیری انقلاب اسلامی‌ بود. او با دیگر برادرانش بسان بسیاری از جوانان میهن آوای بلند رهایی سرمی‌داد. روزها در تظاهرات شرکت می‌کرد و شب‌ها بر در و دیوارهای شهر آرزوی مردم انقلابی کشورش را نقش می‌زد.

 یدالله تا چهارم دبیرستان درس‌ خواند و بعد از آن با شروع جنگ تحمیلی، داوطلبانه به جبهه شتافت. او علاوه بر درس‌‌خواندن همواره در کارهای باغ‌‌داری و کشاورزی پا‌‌به‌‌پای پدر سخت کار می‌کرد و بر این باور بود که کار جوهرۀ وجودی مرد را می‌سازد. او فرزند ششم خانواده بود. نام یدالله را هم پدرش برایش برگزیده بود. نام همۀ پسران خانواده پسوند الله داشت.

یدالله مهربان و خوش‌اخلاق و متدین و با غیرت بود و سرانجام نام او جاودانه‌ شد. او در دهمین روز از مهرماه سال یک‌هزاروسیصدوشصت‌ویک درحالی‌‌که فقط نوزده سال داشت، در منطقه سومار در عملیات مسلم‌بن‌عقیل به سوی معبود پرکشید و در زمرۀ شهیدان و شاهدانی درآمد که زنده و جاویدند و نزد پروردگار خویش روزی می‌خورند. از آنجا که خانوادۀ یدالله اصالتاً دامغانی بودند یدالله وصیت کرده بود که اگر شهید‌‌ شد، دامغان دفنش‌کنند اما هیچ اثری از جسم پاک یدالله پیدا نشد. تنها صورت قبری به نام یدالله در گلزار شهدای دامغان برایش درست ‌کرده‌‌اند.

“راهش جاوید باد”