شهید محمود عبدالهی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

در نخستین روز شهریور ‌هزاروسیصدوسی‌وشش در شهرستان دامغان به دنیا آمد. تحصیلاتش را تا اول دبیرستان در شهرستان دامغان ادامه داد و بعد از آن برای ادامۀ تحصیل و کار عازم تهران شد و در ضمن کار به تحصیلاتش در دبیرستان‌های شبانه ادامه داد. محمود از همان کودکی دارای هوش و استعداد سرشاری بود. علاقۀ شدیدی به رشتۀ برق و الکترونیک داشت. در ایام تحصیل و کار چندین دورۀ کارآموزی را در رشتۀ الکترونیک گذراند. در سن هفده‌‌سالگی وارد ارتش و پس از گذراندن دوران آموزشی در پادگان حشمتیۀ تهران مشغول کار شد.

چون روح لطیف و سرشار از محبت او با جو پادگان سازگاری نداشت، تصمیم گرفت که از ارتش بیرون بیاید.

چندین بار استعفا داد؛ اما نه‌‌تنها استعفایش پذیرفته نشد، بلکه مورد تهدید مقامات هم قرار گرفت؛ تا جایی که این مسائل باعث شد مدت‌های زیادی را در زندان به‌‌‌‌سر ببرد.

تمام درجه‌هایش را از او گرفتند و فقط حقوق سربازی را به او می‌دادند. او هم‌‌چنان در زندان به‌‌سر می‌برد تا در بحبوحۀ انقلاب با استعفای او موافقت می‌شود؛ به شرط این‌‌که مبلغی را به‌‌عنوان غرامت به ارتش بپردازد و آن‌ها در عوض کارت پایان ‌‌خدمت به او بدهند. او غرامت را می‌پردازد اما هم‌‌چنان در بند دژخیمان باقی می‌‌‌‌ماند تا سرانجام در بیست‌‌و‌‌دوم‌‌ بهمن سال هزاروسیصدوپنجاه‌‌وهفت هم‌‌زمان با پیروزی انقلاب و بازشدن‌‌ زندان‌ها توسط مردم مسلمان از زندان آزاد می‌گردد و پس از چند ماه موفق به دریافت گواهی‌نامه پایان خدمت می‌شود.

سال هزاروسیصدوپنجاه‌‌وهشت به دامغان بازمی‌گردد. در خیابان شهید مطهری اقدام به بازنمودن مغازه تعمیرگاه رادیو و تلویزیون می‌نماید.

با شروع جنگ تحمیلی داوطلبانه به صف شیرمردان مدافع میهن می‌پیوندد. در بهار سال شصت ازدواج می‌کند که حاصل زندگی مشترک او یک دختر است.

در تاریخ بیست‌‌وششم‌‌ اسفند‌‌ماه سال شصت برای دومین بار داوطلبانه عازم جبهۀ بستان می‌شود. سرانجام در تاریخ بیست‌‌ودوم فروردین‌‌ماه سال هزاروسیصدوشصت‌‌ویک در تنگۀ چزابه روح پاک محمود در جوار رحمت حق آرام می‌گیرد و بر خوان «عند ربهم یرزقون» می‌نشیند و برای همیشه در یاد و خاطره مردمان میهنش جاودانه می‌شود.

پیکر پاکش در فردوس‌‌رضای دامغان در جوار بقیۀ همسنگرانش دفن می‌شود.

“راهش جاوید باد”