شهید محمد حمزه ای

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

زمستان سرد تازه به پایان رسیده بود و بهار با همۀ زیبایی و طراوتش به روستا پا گذاشته بود که خداوند گل وجود محمد را به دامن پاک عذراخانم بخشید. علی‌اکبر مرد باصفا و زحمت‌کش، اولین فرزندش را در آغوش کشید. پیشانی بلند پسر را پدرانه بوسید و در طلب لقمه‌ای نان حلال، پتک همت بر سر سنگ سخت معدن گرفت.

محمد زاده پنج فروردین هزاروسیصدوچهل‌وشش از روستای طاق دامنکوه دامغان، سرخوش از طعم شیرین عشق و مهربانی، تازه چهار بهار را گذرانده بود که سایۀ سنگین بی‌پدری بر کانون پر از مهر خانواده‌اش خیمه زد و دست خزان روزهای سبزش را به غارت برد. او ماند و مادری که هم عشق بود و هم احساس. مادری که کمر همت را مردانه بست و در مزرعه و خانۀ این و آن کارگری کرد تا یک‌دانه پسرش را مرد بارآورد.

محمد در کنار مردم باصفای روستا زیر سایۀ مادری دل‌سوز کودکی را گذراند. در مدرسۀ ناصرخسرو روستا تحصیلات ابتدایی را به پایان برد و برای گذراندن دوره راهنمایی عازم دامغان شد. سالی را با سختی و مشقت رفت‌‌وآمد کرد و دیگر درس نخواند و کمک‌‌احوال مادر شد. سر کوره، کار کرد تا آب‌دیده شد.  پخته شد و مردانه گشت.

هجدهم آبان‌ماه سال شصت‌وپنج برای گذراندن دورۀ سربازی به پادگان آموزشی میاندوآب رفت. سه ماه آموزشی را گذراند و پس از آن برای هفت ماه به آذربایجان شرقی شهرستان تبریز اعزام شد. بعد از گذراندن این دوره عازم منطقۀ دهلران شد و مدت هشت ماه در منطقه مردانه جنگید و سپس در یکی از روزهای معطر اردیبهشت وقتی در انبار مهمات مشغول کار بود با انفجار انبار به سبب اصابت خمپارۀ ۱۲۰ با دیوار انبار، پروانه‌سان بال و پر سوزاند. به علت جراحت زیاد هفته‌ای را در بیمارستان اصفهان سپری کرد و سرانجام در یازدهم اردیبهشت سال هزاروسیصدوشصت‌وهفت، سوخته‌پر، به سوی یار پرکشید.

پیکر پاک محمد را، مردم روستا، با دهان روزه تشییع کردند و در شب قدر، بیست‌ویکم ماه رمضان، در دامن کوه‌های روستای طاق به خاک سپردند.

   “راهش جاوید باد”