شهید محمدحسن خوشی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

نهم فروردین‌‌ماه هزاروسیصدوچهل، خداوند گل وجود محمدحسن را به دست‌های زحمت‌کش فضل‌الله و دامن پاک فاطمه‌خانم هدیه کرد. محمدحسن در شهرستان گلپایگان بر سر سفرۀ زحمت‌کشی پدر و زیر سایۀ بلند محبت‌های بی‌دریغ مادر، روزهای شیرین کودکی را گذراند. پشت نیمکت‌های چوبی شهرستان دورۀ ابتدایی و راهنمایی را به پایان رساند و پس از آن درس و بحث را کنار گذاشت و شانه به شانۀ پدر کشاورزی می‌کرد و نجاری. 

تازه پشت لبش سبز شده بود که به تهران رفت و به استخدام آموزش و پرورش شهر ری درآمد. به تحصیل ادامه داد و دیپلمش را گرفت. همان موقع تشکیل خانواده داد و برای دفاع از دین و وطن قد علم کرد و با لباس سادۀ بسیج پا به میدان جنگ گذاشت. اسلحه روی دوش نهاد و با جان و دل مبارزه کرد. بارها و بارها به جبهه رفت و ماه‌های متوالی در جبهه‌ها رزمید و جانفشانی کرد. امدادگر و کمک آرپی‌جی‌زن دلیری که دل به دریای جنگ سپرده و هراسی از تیر و ترکش‌های دشمن نداشت. رؤیای شیرین پدرشدنش داشت محقق می‌شد. رسول تنها فرزند محمدحسن در راه بود که زمستان هزاروسیصدوشصت‌ودو از راه رسید. محمدحسن در جزیرۀ مجنون، حین عملیات خیبر «یاحسین و یاعلی»  گویان، مورد اصابت ترکش قرار گرفت و سرخوش و پای‌کوبان، ذره‌‌وار به خورشید وصال یار پیوست؛ آن‌چنان که سال‌های سال اثری از پیکر پاکش به دست نیامد تا مرهم داغ سینۀ بازماندگان باشد. پس از چهارده سال تنها چند تکه استخوان و پلاکی از وجود نازنینش در بهشت زهرای تهران به خاک سپرده شد.

    “راهش جاوید باد”