شهید عربعلی جشن

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

حلول  اولین روز فروردین سال هزاروسیصدوچهل‌وسه گل وجود عربعلی را به فصل ساده و باصفای باباقلی و بی‌بی‌‌خانم بخشید. باباقلی مسرور از تولد چهارمین فرزندش، کنار بی‌بی خانم نشست و کودکش را در آغوش کشید و با خودش گفت: «پسر است؛ عصای دست پدر است. آن ‌هم برای زندگی روستایی ما که چرخش با دام‌‌داری و کشاورزی می‌چرخد. خدا را شکر!»

عربعلی کنار خواهر و برادرها در دامن پرمهر پدر و مادر بزرگ شد. در همان روستای بادله دامغان دورۀ ابتدایی را گذراند و سپس برای ادامۀ تحصیل به شهرستان نکا رفت.

سال نهم بود که آمادگی خود را برای تشکیل زندگی اعلام کرد و با دختری از بستگان مادری وصلت کرد. چنان زندگی ساده و یک‌‌رنگی را ترتیب داد که مایۀ حسرت دنیای رنگ‌به‌رنگ خدا بود.

عربعلی و زینب‌‌خانم خیلی زود صاحب فرزندی شدند که باباقلی نامش را سکینه گذاشت.

عربعلی هر بعدازظهر وقتی از صحرا و مزرعه برمی‌گشت‌‌، وقتی پدر و مادر حواس‌شان نبود، دختر کوچکش را به آغوش می‌کشید. می‌بوسید و می‌خندید و ناز و نوازشش می‌کرد که حجب و حیا اجازه نمی‌داد فرزندش را مقابل چشم بزرگترها نوازش کند.

وجود سکینه‌‌خانم کوچک، امید بزرگ زندگی عربعلی بود که خیلی زود به خزان نشست و داغش را بر دل پدر و مادر گذاشت.

همان روزها عربعلی راهی خدمت سربازی شد. دورۀ آموزشی را در پادگان چهل‌‌دختر شاهرود گذراند و سپس به منطقۀ عملیاتی شمال غرب اعزام شد و آنجا مردانه جنگید.

 بیست‌وشش شهریور سال هزاروسیصدوشصت‌وچهار هنگامۀ عروج عربعلی از ارتفاعات کلاشین به آسمان رفیع سعادت و شهادت است.

یازدهم محرم همان سال بود که پیکر پاکش را به بادله انتقال دادند و در دامنۀ همیشه سبز زادگاهش به خاک سپردند. هر بهار دامنه‌‌های سرسبز بادله از رویش لاله‌های تربتش چراغان می‌‌شود.

          “راهش جاوید باد”