شهید سید اسدالله افضلی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

بیستم مهر هزاروسیصدوبیست‌وچهار، وقتی عطر باران فضای کوچه‌باغ‌های روستای تویه‌دروار را پر کرده‌ بود و برگ زرد درختان زمین سبز روستا را رنگین می‌کرد، خانواده کوچک و سادۀ زین‌العابدین افضلی صاحب فرزندی شد. پدر با همۀ عشق و ایمان فرزندش را در آغوش کشید و نامش را سیداسدالله نهاد و مادر با همۀ وجود درس مهربانی و ایثار را به او آموخت.

سیداسدالله روزهای قشنگ کودکی را در میان بوته‌زارها، مزارع گندم و کنار جوی‌های زلال آب روستا گذراند. سپس به دبستان رفت و با هوش و ذکاوتی سرشار دورۀ ابتدایی را در دبستان صاحب تویه پشت سر نهاد اما چون روستا مدرسۀ راهنمایی و دبیرستان نداشت از تحصیل بازماند و در مکتب پدر قرآن آموخت و به کشاورزی و دامداری پرداخت.

جوان سرو قد روستایی برای گذراندن دورۀ سربازی به تهران رفت. همان موقع به استخدام ارتش درآمد. در کنار کار، تحصیلاتش را تا مقطع دیپلم ادامه داد. همان‌‌جا ازدواج کرد و صاحب دو فرزند دختر شد. دوازدهمین سال خدمت اسدالله در ارتش بود که انقلاب اسلامی به پیروزی رسید.

وی برای کسب درجۀ ستوانی، به دانشگاه افسری شیراز رفت. دورۀ مقدماتی را گذراند و وارد لشکر ۹۲ زرهی شد. صدای جنگ که بلند شد جوان غیور روستایی تاب نیاورد؛ به جبهۀ جنوب رفت و در گردان ۱۵۱ خرمشهر مردانه جنگید و مجروح شد.

مدتی در بیمارستان بود و پس از بهبود با وجود ترکش در بدن دوباره عازم جبهه شد. گردانش را سامان بخشید و این‌‌بار در تنگۀ چزابه در سنگر کمین، به کمین دشمن نشست.

سرانجام در غروب یازدهمین روز اسفند سال شصت، وقتی یکی از   هم‌‌سنگرانش زخمی شد، اسدالله چون شیر ژیان از سنگر بیرون پرید. همان موقع مورد اصابت گلوله قرار گرفت و به شهادت رسید.

مزار سیداسدالله در بهشت‌زهرای تهران خاطرۀ شیرمرد روستای تویه را تا ابد در دل‌ها زنده نگه خواهد داشت.

“راهش جاوید باد”