شهید مهدی خراسانی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

پنجمین روز مردادماه سال هزاروسیصدوشصت هجری شمسی، روستای خورزان دامغان، خانۀ حسین‌‌آقا شاهد زیباترین حضور زندگی و لبخندهای اجابت پروردگار بود.

نور تولد مهدی چشم ستارگان فلک را روشن کرد و آسمانیان به نامش غزل‌‌خوان شدند وقتی که در آغوش مهربان مادر جای گرفت. هیچ کس جز خدا نمی‌‌دانست که مادر مهدی از جملۀ مادرانی است که دسته‌‌گل به رود می‌‌فرستند؛ گاهی به نیل، گاهی به علقمه یا اروند و کارون…

در زیر سایۀ پدر و مادر معتقد و متدینش، با رزق و روزی حلال بزرگ شد و آیین دل‌‌دادگی و راه و رسم بندگی و رضای حق را آموخت. مهدی در فصل رویش گلبرگ‌‌های خونین شلمچه، لب‌‌های سوختۀ فکه و گلوهای تشنۀ فرات و پدران جهاددیده به دنیا آمد و تا خودش را شناخت، هم‌‌پای درس و بحث و تحصیل در کنار خانه و خانواده و پدر کشاورزی هم می‌‌کرد. دیپلمش را که گرفت به سربازی رفت و پس از آن به استخدام سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمد.

وقتش که رسید، نیمۀ گمشده‌‌اش را پیدا کرد و عاشقانه‌‌هایش را در گوش نوعروسش زمزمه کرد. دلش در کنار یار آرام و قرار گرفته بود. دیری نپایید که گلستان زندگی‌‌اش به گل وجود نورچشمی‌‌هایش، امید و محمد عطرآگین شد.

مهدی با ورزش‌‌های رزمی جسمش را ورزیده و روحش را آب‌‌دیده کرده بود. در رشته‌‌های ورزشی جودو، تکواندو و شنا مهارت داشت و در رشتۀ تکواندو صاحب کمربند مشکی بود.

 مهدی در دانشکدۀ افسری علوم و فنون رزمی، دورۀ سی‌‌وششم عرضی تی۲۷ را با موفقیت پشت سر گذاشت. دست‌‌های مهربان و مردانۀ مهدی آن‌‌گاه که باید، سلاح به دست می‌‌گرفت و گاه در نهایت خلوت و سکوت شب‌‌ها دست نیاز به سوی عزیز بی‌‌نیاز می‌‌شد و به آسمان بلند.

عزت نفس، صبر و بردباری با جانش عجین بود. رزمدار یکم مهدی خراسانی سال هزاروسیصدونودودو داوطلبانه به مأموریت برون‌‌مرزی شتافت و به مدافعان حریم بانوی مقاومت پیوست. روی ماه زندگی را بوسید و از زمین و زمان، همه و همه دل کند و راهی شد.

در رثای آن کبوتران خونین‌‌بال چه کلامی می‌‌توان گفت که کلام زمین‌‌گیر است و بال عقل را به این آستان راهی نیست.

مهدی با چفیه‌‌ای با عطر و بوی یاس و آغشته به غیرت عباس و با سربند یازینب به بزم رزم شتافت و سرانجام در تاریخ چهاردهم خرداد سال هزاروسیصدونودودو، ملکوتیان از نور وجودش به وجد آمدند. پرواز از ملک به ملکوت را آغاز کرد و شهد شیرین شهادت را چشید.

آری! شهادت هنر مردان خداست و عقل در این دایره سرگردان است. آن نسیم که آغشته به بوی نفس‌‌های توست کاش روزی از کوچۀ دل ما هم عبور کند…

پیکر پاکش پس از تشییع در روستای خورزان به خاک سپرده شد و مهدی سرمشقی شد برای کوفیان و کوفی‌‌صفتان، از حال تا همیشه تا یاد بگیرند که چگونه باید مشق عشق کرد در دفتر ولایت. یاد و راهش جاودانه… 

“راهش جاوید باد”