شهید سید ابوالفضل تقوی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

برای خلیل‌الله بودن باید خدا را به معرفت بشناسی و تمام معرفت خدا همان دردی است که به بهای گران بندگی در جانت می‌‌ریزد. گاهی به فرزند‌‌داری و گاهی به فراق  فرزند؛ نه یک‌بار که چندین مرحله. ابراهیم خلیل‌الله، یک‌ بار به قربانگاه اسماعیل فراخوانده شد تا خلیل‌الله دیار ما چهار مرحله به قربانگاه برود و هر فصلی از فراق را با اسماعیلی قربانی‌‌شده به هاجر زندگی‌‌اش سلام گوید و سربلند آزمون بندگی باشد.

این ‌‌بار نوبت سیدابوالفضل بود. سال هزاروسیصدوچهل‌‌وسه خورشیدی سیدخلیل‌الله درحالی‌‌که دستان کودکش را نذر ساقی باده‌نوشان شهادت می‌‌کرد، نامش را سیدابوالفضل نهاد. سیدابوالفضل کودکی‌اش را در دامان پرمهر مادر رشد می‌کرد و آقا خلیل‌الله او را در دل کویری قاسم‌‌آباد و صدای روان شنزارهای آن در کنار برادران بزرگترش، شجاع  و باایمان بار می‌‌آورد. طوری که اگر بزرگی کلامش را می‌شنیدی، در وسعت روزهایی از عمرش که به خورشید سلام گفته بود نمی‌گنجید.

 تحصیلات دورۀ ابتدایی و راهنمایی را به پایان رساند؛ اما دلش به آسمان معرفت و ایمان سیدخلیل راه یافته‌‌ بود. چهارده سال بیشتر نداشت که چهار ماه از شروع جنگ می‌گذشت. سیدابوالفضل دست از تحصیل و کار کشید و فقط گوش‌ به ‌فرمان امام سپرد. می‌خواست به جبهه برود و رفت. با تغییر در شناسنامه‌‌اش توانست با ثبت‌نام از طرف بسیج به آبادان اعزام شود. پنجاه‌ونه روز گذشت. خلیل‌الله و همسرش هم‌‌چنان منتظر اما نه مضطرب، آرام و صبور زیر نگاه خداوند به اسماعیل‌شان فکر می‌‌کردند و سیدابوالفضل آرام و ساکت و نرم، هم‌چون خواب فرشته‌ها در آسمان آرام آنان قدم گذاشت. در بیست‌‌ونهم بهمن‌ماه هزاروسیصدوپنجاه‌‌ونه بین آبادان و خرمشهر تیر مستقیم دشمن بهانه‌‌ای شد تا بر دست‌‌های فرشتگان، نام خالقش را بخواند و در جوار ربوبی آرام گیرد. پیکر مطهرش مقیم خاک مقدس قم شد.

“راهش جاوید باد”