شهید محمدرضا کشاورزیان

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

محمدرضا پنجم اردیبهشت سال هزاروسیصدوچهل‌‌ویک در یکی از نواحی مشهد، در خانواده مذهبی آقا ذبیح‌‌الله و زهراخانم به دنیا آمد. استعداد فوق‌‌العاده‌‌ای داشت. به همین دلیل از سن پنج‌‌سالگی وارد مدرسه شد.
پس از مهاجرت خانواده‌‌اش به دامغان در مدرسه راهنمایی اروندرود (شهید امینیان) درس خود را ادامه داد. دوره متوسطه را در دبیرستان فردوسی در رشته فرهنگ و ادب با موفقیت گذراند.

با شروع فعالیت‌‌های انقلابی مردم حقیقت‌‌طلب ایران و شهرستان دامغان، ایشان نیز به دریای خروشان حقیقت‌‌جویی مردم پیوست. در پخش اعلامیه علیه رژیم باطل و همچنین پخش کتب دینی و کتاب‌‌های دکتر شریعتی، شهید مطهری و رساله امام(ره) نقش موثری داشت. در یازدهم محرم سال پنجاه‌‌وهفت که صدای فریاد مردم به اوج رسیده بود در تظاهرات ضدرژیم، مورد ضرب و شتم پلیس قرار گرفت.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی فعالیت‌‌های تبلیغی در جهت نشر دین اسلام و اهداف انقلاب اسلامی منسجم‌‌تر شده و او به‌‌همراه تعدادی از دوستان خود از جمله شهیدان بزرگوار، ترابی، فرحزاد و الماسی، گروه مقاومت «عمار یاسر» را تشکیل داده و به عضویت بسیج درآمدند. محمدرضا به دلیل تحصیل در علوم دینی و نشر فرهنگ اسلامی و افزایش معرفت و آگاهی خود و علاقه بی‌‌نهایتش به روحانیت و ائمه معصومین(ع) به قم هجرت کرد و طلبه حوزه علمیه قم شد.
با وجود تنگناهای مالی، با علاقه و عشق به تحصیل علوم دینی پرداخت. در شهریورماه سال هزاروسیصدوپنجاه‌‌ونه، با آغاز جنگ تحمیلی به‌‌همراه تعداد زیادی از طلاب دیگر که همه آن‌‌ها عضو بسیج طلاب مقیم قم بودند در جبهه‌‌های نبرد حضور یافت.
در حماسه بزرگ سوسنگرد شرکت داشت. بعد از این عملیات غرورآفرین در نامه‌‌ای حرف دلش را صادقانه به تمام دارایی‌‌اش در زمین که همان پدر و مادرش بودند این‌‌طور نوشت: «پدر و مادرم‌‌! تنها در اینجا و در همین مکان مقدس یعنی جبهه جنگ و شهر سوسنگرد است که من به‌‌راستی احساس آرامش و راحتی می‌‌کنم و به‌‌راستی در اینجاست که من مظلومیت حسین(ع) و یارانش را می‌‌فهمم و لذت یاری حسین زمانمان را می‌‌برم و مظلومیت روحانیت تشیع و لذت شیعه‌‌بودن را لمس می‌‌کنم. لذت وصف‌‌ناپذیری از به‌‌جاآوردن امر رهبرم و امامم می‌‌برم. این جبهه است که در آن افراد با معیارهای تقوی، شجاعت، فداکاری و ایثار و شهادت، سنجیده می‌‌شوند و هر کسی که سزاوار باشد به درجه رفیع شهادت نائل خواهد آمد.»
در سال هزاروسیصدوشصت به دامغان برگشت و به‌‌همراه آقای ابوالفضل حسن‌‌بیکی به جمع‌‌آوری نیرو مبادرت کرد و سپس به جبهه مراجعت نمودند. او مسؤول تدارکات گردان علم‌‌الهدی شده بود. ازخودگذشتگی و دلاوری ایشان در میدان جنگ سبب شد، مسئولیت تیپ عاشورا در سوسنگرد را به او بسپارند و همچنان با برادران جهاد همکاری مستمر داشت. ده روز از بارش آتش و گلوله در آسمان چزابه می‌‌گذشت؛ اما این بارش سنگین، کوچک‌‌ترین آسیبی به روحیه بلند محمدرضا و هم‌‌رزمانش نرسانده بود. منطقه چزابه میدان ظهور و حضور صادقانه محمدرضا شد.
او پس از پانصدوده روز هم‌‌نشینی با هم‌‌رزمانش و عمل‌‌کردن به آنچه که مبلغ آن بود، در بیستم بهمن‌‌ماه سال هزاروسیصدوشصت بهترین مبلغ دین محمدی و جهاد در راه خدا شد و تابلوی شهادتش با نور هدایت انبیا تا ابد به درخشش درآمد. پیکر پاکش در گلزار شهدای دامغان به خاک سپرده شد.

“راهش جاوید باد”