شهید محمد خراسانی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

آقاصفر کارگری ساده و باصفا در کنار همسرش حوا در روستای عبدیا در حوالی کویر دامغان، روزگار می‌‌گذراندند.

تابستان سال چهل‌وچهار از راه می‌رسید و خردادماه گرم و پرثمر عبدیا پیام‌آور آن. پنجم خردادماه که شد، حواخانم پسری زیبا و دوست‌داشتنی را در آغوش گرمش جای داد. آقاصفر، با دستان مهربان ولی پینه‌‌بسته‌‌ فرزندش را در آغوش گرفت و هزار آیه شکر بر لبانش جاری شد.

 نامش را محمد گذاشتند. محمد کودکی‌اش را در عبدیا سپری کرد. درحالی‌که هرچه بزرگ‌تر می‌شد، رنج پدر را از کار سخت بنایی و کارگری بیشتر می‌فهمید.

تحصیلات دورۀ ابتدایی را در همان عبدیا گذراند و در کنار پدر به کار بنایی مشغول شد تا سهیم باشد؛ هم در رنج پدر و هم در تأمین مخارج زندگی.

مسجد روستا، تجلی‌گاه عبودیت آقاصفر و خانواده باایمانش بود. محمد نیز رسم پدر را خوب می‌دانست. شکرگزاری و بندگی از خصلت‌های آنان بود. تحصیلات خود را تا پایان دوره ابتدایی ادامه داد؛ سپس کمک به پدر و تمرین کسب روزی حلال را برگزید.

 روزهای نوجوانی‌اش، همراه با بهار ایمان مردم در زمستانی سرد، سبز شده بود. سرسبزی از جنس شهادت و مبارزه. محمد نیز در سایه‌سار انقلاب شکوفا و سبز می‌شد.

 پس از پیروزی انقلاب به عضویت بسیج درآمد و فعالیت‌های خود را به‌عنوان یک بسیجی مخلص ادامه داد. چند سال از شروع جنگ می‌گذشت و زمان خدمت سربازی او فرا رسیده بود. فرصت را مغتنم شمرد و خدمت سربازی بهانه‌ای شد برای حضورش در میدان‌های مبارزه. عشق به اسلام و میهن تمام وجودش را پرکرده بود.

سرباز وطن در لشکر ۸۱ زرهی باختران قرار گرفت و به روزهای سومار و شب‌های پر از آتش و التهابش سلام گفت. از همان گام نخست، بوی شهادت مشامش را پر کرده بود. بهار سال شصت‌وپنج از راه رسید. هجده ماه از خدمتش را می‌گذراند. بیست‌وپنجم فروردین‌ماه سال شصت‌وپنج محمد شهادت را دریافت کرد و ترکش­ها مهر شهادت را بر سر و صورتش زدند. فردوس رضای دامغان آرامگاه جسم پاک محمد است.

“راهش جاوید باد”