شهید فرامرز علی حسینی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

هنوز یک سال و هفت ماه از بهار عمرش نگذشته بود که سخت مریض شد. هر چه او را دکتر می‌بردند فایده نداشت. دچار چندین مرض شده بود. بالاخره دکتری راه چاره را چنین بیان کرد: «او را بستری کنید. قول نمی‌دهم درمان شود. بهترین راه این است که برای شفای این طفل ‌معصوم دست به دامن حضرت ‌ابوالفضل^(ع) بشوید.» بعد از بستری، طبیب گفت: «اگر امشب جان سالم به در برد که هیچ وگرنه از دست خواهد رفت و تنها راه علاج درمان همان است که گفتم.»

آن شب تا صبح پدر و مادر فرامرز پلک بر هم نگذاشتند و دست توسل به پیشگاه باب‌الحوائج^(ع) داشتند. لحظه‌‌به‌‌لحظه آسمان دل‌ها بارانی‌تر می‌شد و قطرات اشک از چشم‌ها جاری‌تر.

صبح زود خود را به بیمارستان رساندند. نفس‌ها در سینه حبس شده بود ولی به محض دیدن فرامرز کوچک که از پشت شیشه دست‌هایش را به‌‌آرامی تکان می‌داد رعدوبرقی در وجودشان ایجاد شد که دوباره اشک از دیده‌هاشان جاری شد اما آن ‌بار اشک ‌شوق بود و شعف که چون ابر بهاری شروع به باریدن کرد. دیگر پنجره‌های مهربانی و رحمت خدا را به روی خود باز ‌دیدند و در پرتوش سجدۀ شکر به‌‌جا آوردند و اظهار سپاس به آقا ابوالفضل‌العباس^(ع).  از آن به بعد دوباره آرامش به خانۀ مشهدی ذبیح‌الله برگشت.

بالاخره فرامرز کوچولو برای خودش مردی شد. راهی دبیرستان شد و در رشتۀ علوم ‌انسانی مشغول تحصیل.

مجرد بود و فرزند سوم خانواده. مهربان و دوست‌داشتنی. مقید به انجام واجبات بود و ترک محرمات. پدر او بازنشستۀ شهرداری بود و زندگی معمولی داشتند به‌‌دور از تجمل.

مقید بود و از اسراف بدش می‌آمد. اگر شیر آبی چکه می‌کرد از طبقۀ دوم و سوم می‌آمد آن شیر را درست می‌کرد. با حضور او امکان نداشت لامپ اضافی در خانه روشن باشد. به مسایل ‌شرعی هم اهتمام عجیبی داشت. غیرتی بود و ناموس‌‌دوست.

نجابت، صداقت، خوش‌اخلاقی و در یک کلام همۀ ویژگی‌های یک انسان خوب را داشت که خداوند او را گلچین کرد. بسیار شوخ‌طبع بود و مهربان. دل‌‌سوز پدر و مادر. دوچرخه‌اش را خیلی دوست می‌داشت طوری که آن را توی اتاقش می‌برد و روی آن را می‌پوشید.

با این‌که مراقب اعمال و رفتارش بود بسیار انتقادپذیر بود. لغزش‌ها و خطاهای دیگران را زود می‌بخشید و همیشه به نزدیکان و دوستان می‌گفت: «شما دیگران را ببخشید تا خدا هم شما را ببخشد.»

وفای به عهدش زبان‌‌زد بود و به قولی که می‌داد عمل می‌کرد. به بزرگ‌ترها احترام می‌گذاشت و هرگز صدایش را بر پدر و مادر بلند نکرد.

اوقات ‌فراغتش را با کمک‌‌کردن به پدر و مادر پر می‌کرد.مسجدی بود و بسیجی و در راه‌‌پیمایی‌ها نیز حضور فعال داشت.

روز بیست‌وهشت مرداد سال هزاروسیصدوچهل‌وشش در تهران به دنیا آمد و هم‌زمان با ورود او به دبیرستان دکتر شریعتی به دامغان کوچ کردند. او که علاقۀ زیادی به بسیج داشت و در کلاس‌های آن شرکت می‌کرد، حال‌‌وهوای جبهه او را از خود بی‌خود کرده بود. به همین منظور راهی میدان نبرد شد.

او توفیق هفتادوهفت روز حضور در منطقه را داشت و سرانجام در خط پدافندی جزیره ‌مجنون در تاریخ سیزدهم اردیبهشت‌‌ماه سال هزاروسیصدوشصت‌‌وسه براثر اصابت ترکش به سر راهی آسمان شد.

پیکر پاکش بعد از انتقال به شهرستان دامغان در نوزدهم اردیبهشت‌‌ماه سال شصت‌‌وسه پس از تشییع باشکوه در گلزار شهدای فردوس‌رضا در خاک آرمید.

“راهش جاوید باد”