شهید علی عبدالهی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

در سومین روز از اولین ماه بهار سال ‌هزاروسیصدوسی‌ودو در روستای طزره دامغان در خانواده‌ای پاک و بی‌آلایش، زحمت‌کش، مهربان، متدین و مردم‌دار کودکی به دنیا آمد. با تولدش شوروشوق را به خانه آورد و دنیای پاک کودکی‌‌اش در گشت‌‌وگذارهای کوه ‌‌و دشت طزره با شور و شادی سپری شد. دوره ابتدایی را در همان‌جا به اتمام رساند و بعد از آن در پی کمک به پدر برای چرخاندن چرخ زندگی خانوادۀ زحمت‌کش، دلسوزانه پابه‌‌پای پدر و مادرش در باغ و دشت و مزرعه کار می‌کرد. بدین‌‌سان او از همان کودکی با کار خوی گرفت.

زندگی در میان مردمانی متدین و ساده و بی‌ریا و سخت‌کوش از او فردی محکم و استوار در امر دین و ساده‌زیست، مردم‌‌دار و مهمان‌نواز ساخته بود. احساس مسؤولیتی که او نسبت به پدر و مادر و خانواده‌اش داشت بی‌نظیر بود. زندگی با همۀ فراز و فرودهایش درگذر بود.

بعد از چند سال برای کار به تهران رفت. چند سالی آنجا بود و به دامغان برگشت و در مغازۀ قنادی مشغول به‌‌کار شد و دو سال بعد به استخدام شرکت ذوب‌‌آهن «البرز شرقی» درآمد. ازدواج کرد و صاحب دو فرزند شد. سال‌های دفاع دلیرانه ملت ایران از آب‌‌وخاک وطن‌‌شان فرا رسید.

او که تمام زندگی‌اش را مدیون این خاک گوهرخیز می‌دانست لحظه‌ای برای دفاع از سرافرازی میهن و پای‌‌بندی به اعتقادات والایش درنگ نکرد. داوطلبانه به صفوف شیرمردان غیور مدافع کشورش پیوست. بارها و بارها در جبهه حضور پیدا کرد.

عزم پولادین و اعتقادات او بهترین سلاح در جنگ با دشمنان میهنش بود. عاشقانه می‌رزمید و بر این رزم به خود می‌بالید. ایمان داشت که باید رفت؛ ماند و جنگید و این باور و یقینش بود که او را سیصدوچهل‌وسه روز در جبهه نگه‌‌داشت تا این‌‌که سرانجام جان شیرینش را در رزم‌‌گاه خونین شلمچه در عملیات کربلای ۴ سومین روز از اولین ماه فصل سرد سال یک‌هزاروسیصدوشصت‌وپنج در طبق اخلاص نهاد و به معبود تقدیم کرد و جاودانه تاریخ شد. پیکر پاکش سه سال تمام مفقودالاثر بود.

بعد از سه‌‌سال‌‌واندی یک پلاک و چند تکه استخوان را به یاد علی عبدالهی تشییع و دفن کردند؛ اما این تمام ماجرا نبود. مدتی بعد مشخص شد که شخص دیگری را به جای او دفن کرده‌اند.

تقدیر علی بود که شناسایی شود. دوباره برای او مراسم تشییع و تدفین برگزار شد و علی بی‌‌سروپای به ملاقات خدا شتافت. این‌‌گونه در محضر جانان در جوار امام‌‌زاده اسماعیل روستای طزره دامغان، کنار دیگر هم‌‌رزمان شهیدش دفن شد.

“راهش جاوید باد”