شهید عبداله مجاهد

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

خلیل با تمام خواهران و برادران فرق داشت. روز تشییع پدر، در شلوغی مشایعت‌‌کنندگان تمام حواسش جمع عبدالله بود. انگار می‌‌دانست که سرنوشت عبدالله در کنار او رقم خواهد خورد. هنوز نمی‌‌توانست حرف بزند که خداوند در سه‌‌سالگی سایه و نام پدر را از زندگی‌‌اش پاک کرد.بیش از پانزده روز از لبخند بهاری آسمان به زمین پهناور نمی‌‌گذشت و زمین به برکت این لبخند جانی تازه گرفته بود. سال هزاروسیصدوچهل‌‌وسه در روستای زرگرآباد دامغان، عبدالله حاصل ازدواج مجدد غلامحسین، چشم‌‌هایش را به روی شکوفه‌‌های بهاری باز کرد. بعد از فوت پدر، خلیل، برادر بزرگ عبدالله، سرپرستی او را به عهده گرفت و مادر ایشان نیز دوباره ازدواج کرد. خلیل برادری را تمام کرده بود برای عبدالله. در کنار برادرزاده‌‌های خود بزرگ می‌‌شد.

تحصیلات ابتدایی را در همان روستا گذراند. به کار دامداری نیز مشغول بود. دستان گرم و سایۀ بلند خلیل و همسرش، سبب شده بود عبدالله طعم دل‌‌نشین آرامش و آسایش را در کنارشان بچشد.عبدالله پیش‌‌نماز نمازگزاران بود در دوران تحصیل.

مهربانی و صبوری‌‌اش سبب شد تا در دل همه دوستان و فامیل عزیز شود. چهارده سال داشت که از مبارزان انقلابی بود. اگر راه‌‌پیمایی بود حتماً شرکت می‌‌کرد. در روستا نیز به تکثیر و پخش نوارهای سخنرانی امامش مشغول بود. پس از پیروزی دل‌‌نشین مردم خداجوی ایران، او که رنج تنهایی، گوشه‌‌ای از زندگی‌‌اش را پرکرده بود، مسجد جامع و نماز جمعه و جماعت و شرکت در جلسات قرآنی، آرام‌‌بخش جان تنهایش می‌‌شد.

درو‌‌پنجره‌‌سازی حرفه‌‌ای بود که عبدالله به آن بسیار علاقه داشت و از همان چهارده‌‌سالگی که به دامغان مهاجرت کرد، به شاگردی استادان این فن پرداخت و بعد از چند سال، استاد فن شد.

خدای عبدالله معنای بندگی را وقتی که پدرش برای همیشه دنیا را ترک کرد و مادرش ناگزیر به دوری از او شد، در روح بلند و جسم کوچکش حک کرده بود. خدایش نخواست تا دلش محل امنی باشد برای دنیای مادی. دلش را جایگاه نور ایمان و عشق سرشار به معبود قرار داد.

چهارده‌‌سالگی را به پایان رساند که برای ادامۀ زندگی به تهران و شهر ری و به خانه برادرش مهاجرت کرد. به کار جوش‌‌کاری و البته در کنار آن به سبزی‌‌فروشی هم مشغول شد. در شهر ری در پایگاه بسیج مسجد دامغانی‌‌ها ثبت‌‌نام کرد و به فعالیت‌‌های خود ادامه داد. هفده‌‌ساله شده بود که برای اولین بار به جبهه رفت. دوره آموزشی‌‌اش پانزده روز طول کشید. از پادگان امام‌‌حسن^(ع) در اسفندماه سال شصت به اهواز، پادگان شهید مدنی اعزام شد. از خداحافظی تا سلام دوباره‌‌اش چهار ماه گذشت.

 فروردین­ماه سال شصت‌‌ویک، منطقه رقابیه و عملیات فتح‌‌المبین میعادگاه عبدالله شد. روزهای قبل از عملیات در ازدحام سکوت و اشک و خداحافظی بچه‌‌ها، عبدالله نگاهش رو به آسمان و بی‌‌قرار وعده خداوندش بود.

تمام افتخار و عزتش، عبداللهی‌‌اش بود. رقابیه در زیر گام‌‌های بندگی‌‌اش بی‌‌تاب شد و عمر انتظارش، به سیصدوپنجاه روز رسید.

چهارم فروردین سال شصت‌‌ویک، زمزمه‌‌های بندگی‌‌اش، با نوای خوش هَزاران بهاری و رقص ترکش‌ها در فضای عاشقی‌اش همراه شد. جانش ملکوتی شد تا شهیدستان زرگرآباد میزبان پیکرش باشد.

“راهش جاوید باد”