“بسم رب الشهداءوالصدیقین”
شهید اسماعیل ولی می آبادی، فرزند محمود، در تاریخ ۱۳۳۷/۰۱/۰۲ در تهران دیده به جهان گشود. پدرش انسانی شریف و زحمتکش بود او از کسبه ی محترم امام زاده حسن تهران بود.
اسماعیل دوران کودکی خود را در تهران گذراند و در همانجا وارد دبستان شد.او پس از پایان دوره ی ابتدایی به دلیل مسایل اقتصادی ترک تحصیل کرد و مشغول به کار و کارگری شد تا بتواند در امور مالی کمکی به حال خانواده باشد.
در سال ۱۳۶۱ ازدواج کرد و تشکیل خانواده داد و حاصل زندگی مشترک او،دو فرزند پسر به نام های حامد و مهدی می باشد. آن ها بعد از ازدواج به شهرستان دامغان نقل مکان کرده و در آنجا ساکن شدند و او در جهاد سازندگی به طور قراردادی مشغول به خدمت شد.
در آن سال ها ارتش مزدور عراق در اقدامی وحشیانه به کشورمان حمله کرد و در پی این اقدام بسیاری از هموطنان عزیزمان را به خاک و خون کشید و آرامش و امنیّت را از همه ی ایرانیان گرفت. آن ها در این جنگ نابرابر از سوی چندین کشور قدرتمند دنیا مورد حمایت بودند و تجهیزات نظامی زیادی در اختیار این اشغالگران قرار می گرفت.
اما ملت ما که تازه روی خوشی را دیده بود و سال های ابتدایی انقلاب را پشت سر می گذاشت با دست خالی در برابر این متجاوزان ایستادگی کردند.
شهید ولی می آبادی برای این که مانند دیگر جوانان و مردان غیور ایرانی،دین خود را به کشورش و تمامی هموطنانش ادا کند،از سوی جهاد سازندگی ، رهسپار میدان نبرد حق علیه باطل شد تا در برابر دشمن بجنگد و از خاک مقدس کشورش دفاع کند.
او در تاریخ ۱۳۶۶/۰۲/۰۷ در منطقه ی عملیاتی(مریوان) بر اثر اصابت ترکش، از جام گوارای شهادت سیراب شد و به لقاءالله پیوست.
پیکر پاک او در فردوس رضا،در گلزار شهدای دامغان به خاک سپرده شد و در جایگاه ابدیش آرام گرفت.
“راهش جاوید باد”