شهید احمد عباسیان

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

نهم خرداد سال هزاروسیصدوچهل‌‌وهفت در تهران چشم به جهان گشود. در خانواده‌ای مذهبی و زحمت‌کش. پدرش مشهدی اسدالله گرمابه داشت و از آن طریق چرخ زندگی خانواده‌اش را می‌چرخاند.

با گذشت زمان، احمد رشد می‌کرد اما بیشتر از سنش. ساکت و آرام بود. مهربان و باگذشت. منظم و مرتب. خوش‌خلق و خوش‌تیپ. در وفای به عهد کم نمی‌گذاشت و هر وقت قولی می‌داد تا آخر پای حرفش می‌ایستاد.

در اوایل جوانی خیلی به ظاهر و تیپ و لباسش می‌رسید اما رفته‌‌رفته به ساده‌زیستی گرایش پیدا کرد و عاشق لذت‌های معنوی گردید. دیگر نماز شب را از دست نمی‌داد و می‌گفت: «این ما هستیم که با خدا کار داریم و باید به سراغش برویم؛ او که با ما کاری ندارد.»

دل‌سوز بود و اهل رفت‌‌وآمد. خودش مقید به انجام واجبات و ترک محرمات بود که بماند دست جوان‌ها را هم می‌گرفت و برای آشنایی با نماز و قرآن و ذکر و دعا آن‌ها را به مسجد می‌برد.

با وجود درگیری طاغوت و بعد هم موشک‌باران و… گاهی دامغان زندگی می‌کردند و گاهی تهران. به علت جدایی پدر و مادر از هم، همراه برادرانش راهی تهران شد و دوران راهنمایی و دبیرستان را در تهران گذراند و تحصیلاتش را به مقطع دیپلم رساند. بسیجی شد و داوطلبانه راهی میدان نبرد شد و پس از گذراندن آموزش‌ها با شرکت در عملیات بیت‌المقدس ۷ در منطقه شلمچه هدف تیر مستقیم قرار گرفت و در بیست‌‌وسوم خردادماه سال شصت‌‌وهفت روحش رقص‌کنان به ملکوت الهی پیوست تا در بارگاه وصال خدا بال و پری از عشق گشاید.

هر چه جست‌‌وجو کردند پیکرش را نیافتند. پس‌ ‌از سال‌ها، گروه تفحص او را یافت و تشخیص هویت گردید. پس از انتقال به شهرستان دامغان و تشییع باشکوه، در گلزار شهدای روستای زرین‌آباد به خاک سپرده شد.

“راهش جاوید باد”