بیستمین روز مهرماه هزاروسیصدوچهل‌وشش بود که خاک روستای نوای کوه‌زر دامغان، زر وجود محمد را به رخ مهر آسمان کشید. همان روز زیبای پاییزی بود که آسمان، اشک بارید و احمدآقا مرد ساده‌دل روستایی دست‌های پینه‌بسته‌اش را به سر پسرش کشید و در ترنم دلنشین لالایی سکینه‌خانم، همسرش، همۀ دردها و خستگی‌ها را به فراموشی سپرد.
5 آگوست 14