همیشه پای رفتن و عزم ساختن داشت. همیشه عشق سوختن داشت. هر جا که حلقهای بود و محتاج شمعی برای روشنگری، او هم بود. صدای بیدار زمان بود برای جادههای مشتاق تا بدانند شهیدان زندهاند. خاک متبرک جبههها زیر قدمهای او دوباره جان میگرفت.
بیستم مهر هزاروسیصدوبیستوچهار، وقتی عطر باران فضای کوچهباغهای روستای تویهدروار را پر کرده بود و برگ زرد درختان زمین سبز روستا را رنگین میکرد، خانواده کوچک و سادۀ زینالعابدین افضلی صاحب فرزندی شد. پدر با همۀ عشق و ایمان فرزندش را در آغوش کشید و نامش را سیداسدالله نهاد و مادر با همۀ وجود درس مهربانی و ایثار را به او آموخت.
روز دهم مهرماه سال هزاروسیصدوچهل بود که صدای گریۀ طفلی به خانوادۀ مشهدی رضا شادی بخشید. در شهرستان دامغان به دنیا آمد. پدر، رانندۀ کامیون بود و با عبور از کوه و صحرا و با زحمت فراوان، چرخۀ زندگی ده سر عائله را میچرخاند.