شهید حمیدرضا مخبری

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

در سال هزاروسیصدوچهل‌وشش هجری شمسی در تهران به دنیا آمد و به زندگی لبخند زد؛ به‌‌خاطر آن‌هایی که بعد از خداوند از نفسش آرام می‌گیرند و با یادش خاطره می‌سازند. خانواده‌اش مذهبی و عاشق ائمه‌‌اطهار^(ع) بودند. همین علاقه نام حمیدرضا را برای او رقم زد.تحصیلاتش را تا دوم راهنمایی در تهران گذراند و سپس درس را رها کرد.

از همان کودکی از خصوصیات اخلاقی خوبی برخوردار بود. فردی آرام و صبور، خوش‌خلق و شوخ‌طبع بود. بسیار مهربان و مؤدب که همه فامیل از او راضی بودند. به کوچک و بزرگ احترام می‌گذاشت وحتی در سلام‌‌کردن به کوچک‌ترها پیش‌قدم می‌شد. با برادران و خواهرانش ارتباط صمیمی و دوستانه‌ای داشت. به انجام واجبات و ترک محرمات فوق العاده اهمیت می‌داد.

شهید علاقه زیادی به مسجد و روحانیت داشت. در مراسم سوگواری ایام محرم و مناسبت‌های اهل بیت عصمت و طهارت شرکت می‌کرد.بیشتر دوستانش اهل مسجد بودند و بیشتر وقت خود را با آن‌ها می‌گذراند.

در زمان انقلاب با دوستانش به خیابان‌ها می‌رفت و در اکثر راهپیمایی‌ها و تظاهرات شرکت داشت و دیگران را به شرکت در مبارزه دعوت می‌کرد.

با دوستانش در مسجد محل، نگهبانی می‌دادند و مسئولیت حفاظت از پمپ بنزین محل را بر عهده داشتند. این تلاش‌ها ادامه داشت تا کم‌کم زمزمه‌های رفتن به جبهه شروع شد. مجرد بود و به‌‌عنوان نیروی رزمی از سپاه به میدان جنگ اعزام شد.

 سرانجام پس از هیجده ماه حضور در جبهه‌های نبرد حق علیه باطل در منطقه سقز هنگام رفتن پشت دوشکا، پیشانی‌اش هدف گلوله گرینف دشمن قرار گرفت و براثر اصابت تیر، ماشین حامل آن‌‌ها واژگون شد و باز هم گروهک کومله و دموکرات فرزندان این سرزمین را به خاک وخون کشید؛ اما روح شادمان او از قفس تنگ دنیا رها شد و به آسمانیان پیوست. پیکرش پس از تشییع باشکوهی در تهران و سپس در جمع مردم ولایت‌مدار و شهیدپرور دامغان در گلزار شهدای روستای مهماندوست به خاک آرمید.

آرامشش افزون باد به مدد او که دل‌ها با یادش آرام می‌گیرد.

“راهش جاوید باد”