در میان گلهای بهشتی در سومین روز اردیبهشتماه سال هزاروسیصدوچهلویک همراه با عطر خوش گلهای محمدی، فرزندی زهرایی(س) و از تبار خاتم مرسلین(ص)، دست در دست عرشیان الهی قدوم پاکش بر زمین نهاده شد.
بیستوهشتم تیرماه هزاروسیصدوچهلودو در یکی از محلههای قدیمی شهر دامغان به نام «بالامحله» دیده به جهان گشود. در خانوادهای مذهبی، مستضعف و پرتلاش.
با قدم نورسیدهاش ستارهای شد پرفروغ برای آسمان خانه مشهدی بشیر و بعدها برای آسمان میهنش ایران. دومین فرزند خانواده بود و پدر نامش را حسن گذاشت تا با تأسی به کریم اهل بیت، امامحسن مجتبی(ع) دارای حسن خلق گردد و زبانزد عام.
در آن هوای سرد زمستان، آقاباقر هر روز منتظر بود که خدیجهخانم خبر خوشی را به او بدهد. همۀ اعضای خانواده منتظر تولد عضو جدید خانواده بودند. دو روز از اولین ماه زمستان سال سیونه میگذشت که این انتظار به پایان رسید. علی عضو جدید و چهارمین فرزند آقا باقر شد. کسی که قرار است تنها بیستودو سال در عالم خاک باشد و سپس راهی افلاک.