نوشته هایی با برچسب جنگ

شهید عزیزالله علیزاده

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

عزیزالله فرزند محمدحسین، در اولین روز بهار سال هزاروسیصدوچهل‌‌‌‌وهفت در محله بلورسازی تهران به دنیا آمد. اولین فرزند خانواده بود. پنج‌‌‌‌ساله بود که به دامغان مهاجرت کردند. اول راهنمایی بود که با دست‌کاری شناسنامه‌اش توانست به جبهه اعزام شود. تحصیلاتش را تا سوم راهنمایی بیشتر ادامه نداد. شغلش رانندگی تراکتور بود و کارگری هم می‌کرد. مدت کوتاهی هم شاگرد مکانیک بود.

ادامه مطلب

شهید محمدرضا علیزاده برمی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

محمدرضا فرزند عباسعلی، دهم خرداد سال هزاروسیصدوچهل‌‌ونه، در روستای برم از توابع شهرستان دامغان به دنیا آمد. در خانواده‌‌ای مذهبی و عاشق اهل بیت عصمت و طهارت^(ع).امور زندگی ایشان از راه دست‌‌فروشی و با زحمات بسیار پدر می‌‌گذشت.دوران ابتدایی را در دبستان «شهید محمد علیزاده» برم و راهنمایی را در مدرسه آیت‌‌ا… اشرفی گذراند.

ادامه مطلب

شهید محمدعلی علیزاده برمی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

اولین فرزند محمداسماعیل علیزاده در سال هزاروسیصدوچهل‌‌ویک در تهران به دنیا آمد. او را محمدعلی نامیدند. تحصیلاتش را تا دوم دبیرستان ادامه داد. با قبولی در آزمون بهیاری، وارد ارتش شد.

ازدواج کرد و حاصل این ازدواج یک فرزند دختر است.

از لشکر ۲۸ پیاده نزاجا به جبهه اعزام شد. بیست‌‌وهشتم آبان شصت‌‌ودو در ارتفاعات پنجوین، منطقه عملیاتی والفجر ۴ به شهادت رسید. پیکرش در منطقه باقی‌‌ماند و جزء شهدای مفقودالجسد شد. هم‌‌اکنون قبری در گلزار شهدای برم دامغان به یادبود این عزیز ساخته شده ‌‌است.

“راهش جاوید باد”

شهید محمدعلی علی وردی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

محمدعلی فرزند محمدابراهیم در سال هزاروسیصدوچهل در شهرستان بهشهر به ‌‌دنیا آمد. چهل‌‌روزه بود که از مادرش جدا شد و سایه مادر از سرش رفت. بعد از سال‌ها، نامادری خوبی جای مادرش را در خانه پر کرد و به هم خیلی علاقه پیدا کردند. هیچ‌‌ کدام نسبت به هم احساس جدایی نمی‌کردند. پدرش پلیس قضایی بود.

ادامه مطلب

شهید علی اکبر علی نژاد

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

علی‌اکبر فرزند یعقوب در پنجم فروردین سال یک‌هزاروسیصدوسی در روستای امام‌آباد از توابع شهرستان دامغان به دنیا آمد. در خانواده‌ای پرجمعیت و زحمت‌‌کش که پدر از راه کشاورزی امرارمعاش می‌کرد. دوران ابتدایی را در زادگاهش گذراند. علاقۀ زیادی به تحصیل داشت.

پایه‌های تحصیلی را یکی پس از دیگری با اشتیاق می‌گذراند تا در رشتۀ ریاضی دیپلم و در رشته اقتصاد موفق به گرفتن مدرک کارشناسی شد. اما پشتکار وصف‌‌ناشدنی علی‌‌اکبر و علاقه‌‌اش به رشته ریاضی او را مصمم کرد تا دوباره برای دانشگاه امتحان دهد و در رشته ریاضی هم مدرک کارشناسی بگیرد.

ادامه مطلب

شهید حسین علی نژاد

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

حسین هفتمین بچه علی‌اصغر بود که در پانزدهم خرداد هزاروسیصدوچهل‌‌وشش در روستای مهدی‌آباد برم دامغان به ‌‌دنیا آمد. تأمین معاش خانواده چندنفره با کارگری و کشاورزی کار بسیار سختی بود. به همین خاطر نتوانستند او را برای ادامه تحصیل پشتیبانی کنند. حسین مجبور شد سال پنجم ابتدایی ترک تحصیل کند و به دنبال کار برود.

ادامه مطلب

شهید قدرت الله علی محمدی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

نهم فروردین‌ماه هزاروسیصدوسی‌ونه، در روستای حداده از توابع شهرستان دامغان چشم به جهان گشود. پدرش ابراهیم علی‌محمدی، مردی باصفا و با دستانی از جنس غیرت و همت و مادرش فاطمه‌خانم هم با وجودی مهربان و صداقت، قدرت‌اللهش نامیدند و همۀ عشقشان را نثارش کردند.

ادامه مطلب

شهید علی اصغر علی محمدی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

خورشید پانزدهم مهرماه سال هزاروسیصدوچهل، در آسمان روستای حداده می‌‌تابید که نوزادی با آهنگ گریه به فاطمه و محمد سلام کرد.

محمدآقا کارگر راه‌‌آهن بود. علاوه بر آن باغدار هم بود. گوسفندانی را هم پرورش می‌‌داد. فاطمه نیز همسر مهربانش را دوست داشت و با ایمان و توکل به خداوند، شکرگزار نعمت فرزند بود. محمدآقا نامش را علی‌اصغر گذاشت تا از همان کودکی عشق به علی^(ع) و خاندان پاکش در دل فرزند زنده بماند و رشد کند. علی‌‌اصغر اولین فرزند آن‌‌ها بود. او در کنار پدر و مادر در روستای حداده بزرگ می‌‌شد.

ادامه مطلب

شهید محمدرضا علی حسینی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

محمدرضا در سوم تیرماه سال هزاروسیصدوسی‌‌وشش در روستای قدرت‌‌آباد، چشم به جهان گشود. پدرش «آقا ‌‌حبیب‌‌الله» کارمند راه‌‌آهن بود و همیشه در مأموریت. محمدرضا در زیر چتر مهربانی مادر و پدری که همواره در سفر بود بزرگ می‌‌شد. خانواده مؤمن و تلاشگر آقا‌‌ حبیب‌‌الله، زندگی در شهرهای مختلف کشور را تجربه می‌‌کردند. محمدرضا دو سال اول تحصیلات ابتدایی را در اراک و چند سال بعد را در شاهرود گذراند.

ادامه مطلب

شهید فرامرز علی حسینی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

هنوز یک سال و هفت ماه از بهار عمرش نگذشته بود که سخت مریض شد. هر چه او را دکتر می‌بردند فایده نداشت. دچار چندین مرض شده بود. بالاخره دکتری راه چاره را چنین بیان کرد: «او را بستری کنید. قول نمی‌دهم درمان شود. بهترین راه این است که برای شفای این طفل ‌معصوم دست به دامن حضرت ‌ابوالفضل^(ع) بشوید.» بعد از بستری، طبیب گفت: «اگر امشب جان سالم به در برد که هیچ وگرنه از دست خواهد رفت و تنها راه علاج درمان همان است که گفتم.»

ادامه مطلب