پر بود از شور و نشاط و دلربایی. پای در خاک و روحش در مسیر خداییبودن اوج میگرفت. نازی و طنازی از همۀ وجودش میجوشید. انگار از این کرۀ خاکی دل کنده بود.
به گواه شناسنامهاش هفتمین روز از آخرین ماه سال هزاروسیصدوچهلودو شهرستان دامغان شاهد رویش ستارۀ وجودش بود. آرامآرام بالید و به رسم همۀ بچههای هفتساله راهی دبستان شد.
خانواده و خانۀ آقا رضا و شمسیخانم، این زوج صمیمی و گرم، در هشتمین روز آبانماه سال سیونه، ستارهباران شد. شهاب اولین پسر خانواده بود.
آقای شهابی خود چراغ هدایتی بود برای بچههای شهر؛ چه روزها در پشت نیمکتهای کلاس و درس و چه در زمانهای دیگر، در میان مردم شهر. شهاب دوران خردسالیاش را زیر چتر هدایتگری پدری فرهیخته و مادری بردبار و صبور گذراند. به دلیل هوش سرشارش مورد توجه همه دوستان و آشنایان بود.
در سال هزاروسیصدوچهلوچهار در روستای زردوان چهارده (شهر دیباج) کودکی پا به عرصه زندگی نهاد که در فراسوی زمانی نه چندان دور شمع تاریخ شد تا چراغ خانه سلطانعلی برای همیشه روشن بماند. سلطانعلی عقیده داشت تولد این فرزند نشانۀ رحمت خداست. پس او را رحمتالله نامید. ادامه مطلب
علیاکبر فرزند علیاصغر، چهارم شهریورماه سال یکهزاروسیصدوچهلوهفت در روستای قاسمآباد دامغان چشم به جهان گشود. این فرزند موهبت خاص پروردگار به این خانواده بود. علیاکبر مقطع ابتدایی را در مدرسۀ شریعتپناهی که در آن ایام به مدیریت آقای ابوالقاسم نصیری اداره میشد به اتمام رسانید.
سال هزاروسیصدوچهلوهفت در روستای مؤمنآباد دامغان به دنیا آمد. دومین فرزند پسر خانواده بود. رسم دیرین و زیبای خانواده این بود که فرزندان را با پسوند «الله» نامگذاری میکردند و اینچنین بود که او امرالله نام گرفت.تحصیلات ابتدایی را در روستا به پایان رساند.
علیرضا در سال هزاروسیصدوچهلوچهار در بالامحلة دامغان به دنیا آمد. پدرش کارگر ساده بود و مادرش خانهدار. آن موقعها پدر علیرضا سخت کار میکرد تا چرخ زندگی ششنفرهاش را بچرخاند. از همان دوران کودکی، علیرضا با بقیه فرق میکرد. بهقدری به مادرش محبت میکرد که حدواندازه نداشت.
دوازده روز از سال نو گذشته بود و در سراسر دامغان جشن سال نو برپا بود.سال هزاروسیصدوسیوپنج، شادی در خانوادة آقای علیاکبر چوپانی صدچندان شده بود؛ خانوادهای گرم در روستای مؤمنآباد دامغان، عضوی جدید در سالی جدید. نوزادی که تازه تولد یافته بود، عباسعلی نام گرفت.
آذرماه سال هزاروسیصدوچهلوپنج بود و ششمین روز آن. سالروز شاد تولد آخرین و تنهاترین امام شیعیان هم از راه رسیده بود و آقا غلامرضا سومین پسرش را در آغوش گرفته بود. به یاد و به عشق امام غایبش او را مهدی نام گذاشت.
در شهریورماه سال هزاروسیصدوچهلوسه در روستای ابراهیمآباد دامغان به دنیا آمد و بیست بهار و زمستان زیست. پدرش غلامعلی اهل روستای سبحان بود. حسین تحصیلات ابتدایی را در مدرسۀ فیضیه روستای سبحان گذراند و برای ادامۀ تحصیل به مدرسه راهنمایی اقباللاهوری قدرتآباد رفت.
سال هزاروسیصدوچهلوشش بود و روستای صح از منطقه تویهدروار دامغان، پذیرای یکی دیگر از ساکنین خود شده بود. خانة آقای عباس شریفی غرق در شادی و شعف بود. خواهر و برادرها مدتها چشمانتظار تولد برادر کوچکشان بودند و حالا نصرتالله با ورودش خانواده را هفتنفره کرده بود.