سوم اردیبهشت سال هزاروسیصدوچهلونه با محرم حسینی مصادف بود و تاریخ همیشه زنده آن واقعه بزرگ به رسم هرساله مرور میشد. در این روز در روستای حسنآباد، انسانی پا به این جهان گذاشت که دوران کوتاه زندگیاش، فصلی پربار از کتاب پربرگ عاشقی انسانهایی شد که بسیار عاشقانه بر صفحات تاریخ، عزت و ایمان نگاشتند.
ذوق و شوق بینظیری وجود اسدالله و فاطمه را فراگرفته بود. نخستین فرزندشان داشت صحن و سرای ساده آنان را به نور ولادت خود روشن میکرد. خرمی بهار با شادابی چهره نوزاد درآمیخت و دوم اردیبهشتماه سال هزاروسیصدوچهلوپنج در خاطره خانواده و این سرزمین جاودانه شد. شهیدی زاده شد.
عبدالله با زن و سه فرزندش از روستای چهارده (دیباج) دامغان برای کار رفته بود کردکوی. آنها چشم به راه فرزند چهارم خانواده بودند. دوم تیرماه هزاروسیصدوچهلوچهار انتظارشان پایان یافت و نوروز پا به دنیا گذاشت. نوروزعلی ششساله بود که پدرش تصمیم گرفت به چهارده برگردد.
در بیستمین روز شهریورماه یکهزاروسیصدوچهلودو در کردکوی پای به عرصه گیتی نهاد. پدرش محمدحسین کارگر ذوبآهن بود و مادرش سکینهخاتون زنی که از بام تا شام چادر همتش را به کمر بسته بود و به امور خانه و زندگانی می پرداخت و تمام هموغمش آسایش خانه و خانواده و تربیت صحیح فرزندانش بود.محمد علی هفتساله بود که به مدرسه رفت و تا پنجم ابتدایی را در کردکوی و دیباج تحصیل کرد.
فرزند محمدحسن و شمایل، دهم آبانماه هزاروسیصدوچهلوهفت در روستای زردوان چهارده (دیباج) دامغان به دنیا آمد. نامش را محمدابراهیم گذاشتند. تحصیلاتش را تا چهارم ابتدایی ادامه داد. در خانواده بهعنوان فردی خوشاخلاق و خوشرفتار مشهور بود.
علیمحمد سال هزاروسیصدوپنجاه، در دامغان به دنیا آمد. چون در روز جمعه به دنیا آمده بود، نامش را علیجمعه گذاشتند.مدتها دچار بیماری شد و حالش هر روز بدتر میشد. به پیشنهاد روحانی محل، نامش را علیمحمد گذاشتند.تحصیلاتش را تا پنجم ابتدایی ادامه داد. برای اینکه پدر بیمار بود و دستتنها، ترک تحصیل کرد و به یاری پدرش رفت.
محمدحسین در سال هزاروسیصدوسی در روستای ورکیان از توابع شهرستان دامغان دیده به جهان گشود. او چهارمین فرزند خانواده بود و پدرش کشاورزی زحمتکش بود که روزی در مزرعه به دست اشخاص زورگو به قتل رسید و بدنش قطعهقطعه شد. بعد از مدتی عموی حسین سرپرستی فرزندان برادرش را بر عهده گرفت.
تنها پسر ابوالفضل قربانیمحمدآبادی سال هزاروسیصدوپنجاه در روستای محمدآباد دامغان به دنیا آمد. بنابر نذر مادرش نام محمد را بر او گذاردند. هشت خواهر هم دارد. پدرش با کارگری مخارج خانوادهاش را تأمین میکرد.
یوسف فصل زرد و رنگباختگی زمین را به نظاره نشسته بود. در نگاه سنگین و آرام او در بیستوهشتم شهریور چهلوپنج، نوزادی قدم را به جهانی پر از شگفتی نهاد. در کنار اهل خانه در روستای ورکیان با تمام مردم پاکدل و باصفایش به زندگی سلام گفت.
خداوند قویترین دوست آقا رضا بود. همسر مهربان و صمیمیاش صغراخانم هم، به خدا ایمان داشت و عشق میورزید. دو فرزندشان محمدحسین و فاطمه در سایه این الفت و یکرنگی بزرگ شده بودند. این زن و مرد مؤمن و زحمتکش دنیا را محضر خدا و محل امتحان خود میدیدند.
محمد نیز هدیه خدا بود به ایشان در پانزدهم آذرماه سال هزاروسیصدوسیوشش. پس از نذر هفتسالهشان و توسلشان به امامهشتم(ع)محمد به دنیا آمد و عهد آنها را با خدا استوارتر کرد. تا هفت سال هر وقت موی سرش بلند میشد، کوتاه میکردند و از آن نگهداری مینمودند تا هموزن آن طلا به آستان بهشتی امام هشتم(ع) هدیه کنند.