شهید مجتبی عوض آبادیان

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

برای مجتبی‌‌بودن باید مادری چون فاطمه داشته باشد که داشت و پدری چون علی‌‌اکبر که مؤمنانه از چشمه‌‌سار غدیر سیراب مهر ولایت شده باشد. خانه پرمهر مربی فتوّت و ارزش در گود ورزش، در هفدهمین روز خرداد سال چهل‌‌وشش قدمگاه طفلی شد که قرار بود در عنفوان نوجوانی، جوانمردی کند و مشق مشتاقی‌‌اش را به سرخط سر، در سردشت به سرانجام برساند.

نان حلال و محبت دیرسال حاج‌‌علی‌‌اکبر و مادر و چهار برادر همراه و همراز در محیط صمیمی منزل هم، مجتبای معرفت‌‌آموخته را نتوانسته بود زمین‌‌گیر کند. آن‌چنان‌که آموخته‌‌های خود در مسجد و بسیج توحید دامغان را در گرم‌‌نای شهریور داغ‌‌پرور، با رگ‌‌های شکفته، بریده بریده گفت و در بیست‌‌وششمین روز شهریور هزاروسیصدوشصت‌‌ودو پس از دویست‌‌وهفتادو‌‌دو ‌‌روز تقریر سرخ مشق عاشقانه‌‌هایش به قافله خونین‌‌کفنان شهر شهادت پیوست. پیکر پاکش در گلزار شهدای دامغان به خاک سپرده شد.

“راهش جاوید باد”