شهید محمد احمدی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

بیستمین روز مهرماه هزاروسیصدوچهل‌وشش بود که خاک روستای نوای کوه‌زر دامغان، زر وجود محمد را به رخ مهر آسمان کشید. همان روز زیبای پاییزی بود که آسمان، اشک بارید و احمدآقا مرد ساده‌دل روستایی دست‌های پینه‌بسته‌اش را به سر پسرش کشید و در ترنم دلنشین لالایی سکینه‌خانم، همسرش، همۀ دردها و خستگی‌ها را به فراموشی سپرد.

محمد در خاک آفتاب‌سوخته روستا ریشه کرد و از سرچشمۀ صداقت و مهربانی نوشید و روزهای روشن کودکی و نوجوانی را گذراند. قد کشید و سایه گسترد. گاه همراه پدر به کشاورزی و دامداری رفت، گاه مرهم زخم‌های مادر شد.

مرد شد. پشت خواهرها قد علم کرد و برای هر کار خیر در روستا پا پیش گذاشت چنان که اخلاق و رفتارش زبان‌زد خاص و عام گردید.

هفده سال داشت که به پیشنهاد خانواده ازدواج کرد. چند ماهی نگذشته‌ بود که عازم خدمت سربازی شد. دورۀ آموزشی را در استان مازندران گذراند و از آنجا به تهران و کرج رفت. سپس در هجدهم بهمن‌ماه هزاروسیصدوشصت‌وشش به منطقۀ عملیاتی جنوب اعزام شد و مردانه جنگید.

بیست‌ویک تیرماه هزاروسیصدوشصت‌وهفت بود. محمد تازه از گشت شناسایی برگشته‌ بود که دشمن تک زد و بچه‌ها مقاومت کردند اما سرانجام مجبور به عقب‌نشینی شدند. همان‌‌جا بود که مورد اصابت گلوله قرار گرفت و بر خاک دهلران، گویی ستاره‌ای شد و به بام آسمان رفت که حتی پیکر پاکش به روستا برنگشت تا شفای چشمان منتظر مادر و پدر باشد.

اینک در دامنه سبز کوه‌های روستا، نمای قبری است التیام‌بخش جای خالی زر ناب روستای نوای کوه‌زر «شهید محمد احمدی.»

   “راهش جاوید باد”