شهید ابراهیم رجب بیکی

“بسم رب الشهداءوالصدیقین”

با درخشش خورشید نخستین روز تیرماه سال هزاروسیصدوسی‌وهفت مصادف با چهارم ذی‌الحجه‌الحرام سال هزاروسیصدوهفتادوهفت (ه.ق) در شهرستان دامغان در خانوادۀ مذهبی و مؤمن غلامحسین رجب‌بیکی و معصومه قنادیان فرزندی تولد یافت که چون ولادت وی در موسم حج ابراهیمی بود، ابراهیمش نامیدند.

پدر و مادرش کمر همت به تربیت او بستند تا متخلق به آداب و اخلاق اسلامی شود. خداوند توفیق داد تا در کودکی انس و الفتی خاص با قرآن و اهل‌بیت^(ع) پیدا کند.

سخن از ابراهیم، سخن از عاشقی ‌است. دل‌سوخته‌ای که ذکر مصیبتش، گرمی‌بخش جلسات اهل‌بیت^(ع) بود. مؤذنی که سروش صدایش دل غافلانی چند را بیدار کرد و الغوث الغوث نجوایش، خلاص از آتش اهل صیام بود.

دوستانش هنوز هم او را با ذکر «لا حول و لا قوه الا بالله» می‌شناسند و مبارزان و انقلابیون با غریو «مرگ بر شاه» و زمزمۀ «زیر بار ستم نمی‌کنم زندگی/جان فدا می‌کنم در ره آزادگی.»

ابراهیمی که مبارزه و جهاد را بر دانشجویی مهندسی عمران ترجیح داده بود و هنگامی که سیاهی و سکوت شب بر جبهه مستولی می‌شد، نوای محزونش دل‌ها را روانه کربلا می‌کرد.

در آخرین نامه‌اش نوشت: «سال گذشته به حج رفتم و اینک نوبت جهاد است.» و این‌گونه آرزو کرد: «یا شهادت یا کربلا!»

و کربلای ابراهیم، سوسنگرد بود. آن ‌روز که اندک مدافعان شهر با دست خالی در برابر خصم ایستاده بودند، چه مظلومانه و چه مردانه…

شهر در شرف سقوط بود و چشم‌ها نگران و دل‌ها مضطرب.

دکتر چمران و یارانش خارج از شهر نظاره‌گر این دقایق پرالتهاب‌اند. ماشینی به‌‌سرعت به‌سوی شهر می‌شتابد تا شاید اندک امکاناتی به مدافعین سوسنگرد برساند. هنوز به شهر نرسیده، گلوله مستقیم تانک، مرکب و سوارش را یک‌پارچه آتش می‌کند.

سلام بر ابراهیم آن‌گاه که وارد آتش شد…

آن ذاکر و مداح اهل‌بیت^(ع)، در پنجم محرم‌الحرام سال هزاروچهارصدویک قمری به شهیدان کربلا پیوست و جز اندکی خاکستر از سیاوش سوسنگرد برجای نماند. مشتی را مردم بومی منطقه در همان ‌محل دفن کردند و مشتی دیگر بر دوش مردم دامغان تشییع و در عاشورای حسینی، همانند اربابش بی‌غسل و کفن دفن شد. حال ابراهیم به‌صورت، دو مزار دارد؛ یکی در زادگاهش و یکی هم در قتلگاهش؛ اما به‌‌معنا، آرامگه سوختگان عشق، دامن مولای‌شان اباعبدالله است.

و سلام بر ابراهیم آن‌گاه که آتش بر او گلستان شد…

“راهش جاوید باد”